3. Boerderij Gevaar

Hess bleef rustig. Of misschien was hij te oud voor een gevecht. Het net sloot om hem heen, terwijl de andere dieren niet durfden in te grijpen. Kuku twijfelde niet en bijtte meteen de touwen door.

Toen het net naar boven werd getrokken, ging ze dus mee.

Iemand stond op het dak en tilde snel hun buit omhoog. Kuku’s poten bungelden een meter boven de grond.

“Heel aardig,” zei Hess, “maar dat had niet gehoeven.”

Uit het niets sloegen zijn klauwen vooruit en sneden het net in twintig stukken. Hij viel op de grond.

In tegenstelling tot katten, konden honden niet netjes op hun poten landen. Hij klapte op zijn rug en rolde door naar buiten. De andere dieren konden net op tijd Kuku grijpen en binnen houden.

“Hess? Waar kom jij ineens vandaan?” Elize had nog altijd haar hand op de deurklink.

Hess rende meteen verder en probeerde te kijken wie er op het dak stond. Kuku zag alleen een schaduw vertrekken.

De waakhond botste tegen Harry.

“Ah, eindelijk tot leven gekomen. Heb je Kuku nog gevonden? Nee, natuurlijk niet, luie hond. Het is dat je al generaties lang bij onze familie hoort, want anders …”

Hij leek geen moment te beseffen dat er een schuur stond. Was het ook onvoelbaar? Anders was hij er toch allang per ongeluk tegenaan gelopen? Hij duwde Elize vooruit en ging naar binnen.

Kuku wilde naar Hess lopen, maar de dieren hielden haar stevig vast.

“Jij blijft hier totdat we een oplossing hebben.”

Eerst had ze zich veilig gevoeld. Ze kon voor eeuwig in deze onzichtbare schuur blijven, toch?

Maar toen de andere dieren haar verlieten en de deur op slot deden, voelde het alleen maar als een volgende stal. Weer een kleine plek, zonder zonlicht, zonder vers gras.

Harry zou tenminste niet aan haar uiers kunnen zitten. Ze zag wel hoeveel pijn het deed als hij moeder wilde melken, met zijn grote onhandige vingers.

Elize was niet veel beter. Die deed haar vader na en dacht dat je echt alle kracht moest gebruiken die je had. En als een dier niet meewerkte, schreeuwde ze ook dat het een dom beest was.

Nee, ze moest weg. Ze moesten hier allemaal weg. Ze geloofde geen seconde dat Harry de boerderij echt zou “opknappen”.

Toen de schuur weer opende, had Kuku geen idee hoeveel tijd voorbij was gegaan. Het rode licht en de lange schaduwen verraadden dat de zon alweer onderging.

“Harry is de vrachtwagen aan het inladen,” zei Hess snel. “Kom, kom even naar buiten.”

Kuku kwam voorzichtig naar buiten en bleef in Hess’ grote schaduw.

Op het grindpad stonden twee vrachtwagens. Kist na kist vol eieren en melk werden ingeladen. Het was bijna niet te bevatten. Eén zo’n ding bevatte wel duizenden eieren. Alle koeien werden maandenlang gemolken om één zo’n wagen te vullen.

En toch kwamen ze weer leeg terug, bijna elke week, als een hongerig dier waarvan de maag een bodemloze put is.

“Pardon?” schreeuwde Harry. “De afgesproken prijs was één Soliduri per liter melk.”

“Prima, Boerderij Graviers verkoopt ze voor negentig cent,” zei een man in pak. Hij leunde tegen de zijkant van de wagen. “Dan gaan we daar wel heen.”

“Dit is belachelijk! Ik verdien nu al bijna niks. Mensen moeten betalen voor kwaliteit.”

“Als je de melk nog duurder maakt, koopt helemaal niemand het meer. Dan verdien je echt niks.”

Harry verfrommelde het contract dat hem werd aangeboden. Daarna vouwde hij het toch weer uit en plaatste het met vlakke hand tegen de vrachtwagen.

Hij ondertekende het. “Dieven, allemaal dieven.”

De chique geklede man haalde zijn schouders op. “Jouw keuze om een boerderij te nemen.”

“Denk je dat? Denk je dat echt? Jullie zijn niet alleen dieven, jullie zijn nog hersenloos ook.”

Harry stopte met helpen inladen. Hij begroette Elize, die over het grindpad fietste, terug van school.

Hess duwde Kuku snel in de andere richting, naar een stuk gras achter het huis. Hier was het gras ook al zo onmogelijk hoog.

“Wat bedoelt Harry?” vroeg Kuku met de mond vol grassprieten. “Dat jij al generaties hun hond bent?”

Hij glimlachte. “Ik heb de eerste persoon nog meegemaakt. Een chimpansee die deze boerderij stichtte, genaamd Chef. Toen heette hij nog Sulliwe’s Trots. Toen was de wereld nog vol magie. Toen waren de meeste Hemelvoorwerpen nog hier op Somnia, in de handen van goede wezens.”

Hij schudde zijn vacht en keek hoe Harry in zijn frustratie vijf kippeneieren kapot kneep. Uiteindelijk moest Elize alles overnemen.

“Ik was erbij toen een ziekte uitbrak die ik nooit eerder had gezien,” mompelde Hess, zijn ogen op de vrachtwagens. “Toen iemand alle deuren had laten openstaan en de stroom zonder reden een week lang was uitgevallen.”

Harry schreeuwde naar een paar koeien en smeet de deur van de stal dicht. Elize verontschuldigde zich met een smoesje tegenover de vrachtwagenchauffeur.

“En al die tijd is de boerderij steeds overgedragen op hun oudste zoon of dochter.”

Kuku keek om haar heen. Ook hier stond een elektrisch hek. Harry leek meer geld te steken in de boerderij een gevangenis maken, dan in zorgen voor de dieren. Hoe kwamen ze ooit weg?

“Harry wilde dit niet,” zei Kuku afwezig. “Maar hij moohst de boerderij overnemen.”

“Ik kan niet goedkeuren hoe hij dieren behandelt,” zei Hess treurig. “Ik zie ook niet hoe het anders kan. Hij verdient bijna geen geld en staat er helemaal alleen voor.”

Hij leunde voorover. “Elize werkt veel te veel, dat mag helemaal niet. Dat is kinderarbeid—ik was erbij toen het werd verboden! Ze moet steeds meer school missen. Maar als zij ook stopt met helpen …”

Kuku had haar vier magen eventjes vol. Ze wilde terug naar de veiligheid van de schuur; ze wilde voor eeuwig vrij door grasvelden lopen.

Het was inmiddels donker. Een paar lampen aan de muren gingen aan, net genoeg om een paar vlekjes te maken die het donker wegjoegen. Meer dan dat had Harry ook nooit geregeld.

“Het bevalt mij niet dat iemand me probeerde te vangen,” zei Hess, onzeker in het donker. “Het was niet Elize of Harry. Iemand die de schuur kon zien, zelfs gebruiken.”

“Mooh? Hoe wist jij van de schuur?”

Hess glimlachte. “Er is één Hemelvoorwerp dat ik lang in deze familie heb weten te houden.”

Kuku wilde doorvragen, maar Hess liep weg. “Ik moet gaan waken. Ben niet voor niets een waakhond! Jij moet ergens anders schuilen, de schuur is niet meer veilig. Ga naar de paarden.”

Ze dook meteen in het gras, in de hoop dat het haar verborg. De paarden stonden aan de andere kant van het grindpad. Ze hadden geen stal: óf ze werden aan het werk gezet, óf ze sliepen in de buitenlucht.

Daarvoor moest ze vlak langs het huis lopen. Ze besloot niet te twijfelen, niet te treuzelen, en rende op volle vaart langs de muur van de keuken.

Ze was klein genoeg om onder het keukenraam te blijven. Toch ging de lamp meteen aan. Twee tellen later schuurde ze langs de muur van de woonkamer. Ook daar ging de lamp aan en het raam open.

“Dáár ben je!” schreeuwde Harry. Hij smeet de deuren wagenwijd open en stapte naar buiten met een geweer.