4. Boerderij Plan

Kuku hoorde een schot. Haar lijf rammelde door elkaar en ze struikelde over haar eigen voorpoten. Was ze geraakt? Ze keek opzij. Ze kon niet zien of het haar eigen zwarte vlekken waren of bloedvlekken.

Ze bleef rennen. Dat betekende dat ze niet doodging, toch?

Bovenin het huis ging een slaapkamerraam open. Elize’s krullen hingen eruit, lang voordat haar gezicht ook verscheen.

“Wat was dat?” vroeg ze.

“Niks,” zei Harry met tanden geklemd. “Ga slapen.”

Maar toen ze Kuku zag rennen, haar vader achter het lammetje aan, was ze meteen klaarwakker. Kuku keek even omhoog. Ze probeerde te smeken met haar ogen. Elize was haar enige kans. Zij zou nooit op een dier schieten, zij leek wél iets om hen te geven.

Toch?

Ze moest bij Elize zien te komen.

Het slaapkamerraam ging dicht, gordijn ervoor. Kuku rende richting de paarden, maar sloeg plotseling af. Een raampje stond open. Ze dacht te herinneren dat deze van de badkamer was, van die paar dagen dat Elize haar als huisdier naar binnen had meegenomen.

Ze zette zich schrap en sprong. Haar achterwerk bleef haken, maar ze perste door de opening heen en landde in een glibberig bad.

Ze keerde ondersteboven en kreeg nergens houvast. Daardoor loeide ze heel even en hoopte dat niemand dat hoorde. Alsof ze probeerde te schaatsen met haar rug, gleed ze over de tegels naar de deur.

Net toen ze die wilde opentrappen, ging de klink al omlaag.

Elize kwam huilend binnen. “Pap heeft haar doodgeschoten! Pap heeft—”

Kuku kon eindelijk op haar poten komen, dankzij de muur.

Elize gilde. Ze sloeg haar lippen stijf dicht en omhelsde het lammetje. Kuku’s hele lichaam was opgeblazen, maar kon die lucht eindelijk laten ontsnappen. De omhelzing was warm en kwam inclusief tientallen zoenen tussen haar oren.

“Bescherm me. Zeg tegen je vader dat hij me laat gaan.”

Het klonk vast als zinloos geloei in Elize’s oren.

“Alsjeblieft, E–li–ze.” Kuku probeerde de klanken na te doen. Ze vond het een waardeloze imitatie, maar Elize ademde scherp in en keek verbijsterd terug.

“Je zei—zei je nou—nee toch—” Voetstappen klonken door het huis.

“Snel, snel, snel.”

Ze rende terug naar haar eigen slaapkamer. Kuku volgde, maar ze had geen plek om te verstoppen. Onder het bed paste ze niet. En in de kast zou Harry toch meteen kijken? Uit het raam springen van deze hoogte zou ook niet helpen.

Elize keek radeloos in het rond. “Oh, ik kan je nergens kwijt. Sorry! Ik … ik weet niet …”

“Niet meer verstoppen,” zei Kuku. “Mooht vader overtuigen.”

Natuurlijk begreep ze niks ervan. Harry kwam de trap op en duwde de slaapkamerdeur open. Hij hield het geweer nog altijd vast.

“En nu gaan die rotbeesten eens luisteren.”

Elize lag in bed.

Kuku was nergens te bekennen.

“Pap!? Waarom richt je dat geweer—” Elize’s stem sloeg over. Harry liet het wapen meteen vallen, zijn wangen knalrood.

“Meid, ik dacht dat het beest hier was. Dat het jou had aangevallen.”

“Nee joh, ik heb het beest afgeschrikt. Ik heb geslagen en geduwd totdat het weer wegrende.”

“Je had haar moeten vangen,” zei Harry met een zucht. Hij kwam zitten op de rand van het bed en streelde haar rode haren.

Kuku verging van de hitte en de benauwde lucht onder de lakens, tussen Elize’s benen.

“En … en dan? Ze heeft niks misdaan. Ze kan nog jarenlang melk opleveren!”

“Dieren leren nooit. Achterlijke wezens.” Harry draaide om. “Als die inspectie over weer komt, zal Kuku ons weer verraden. Dat kan niet gebeuren.”

Elize wilde nog iets zeggen. Ze hield zich in en liet haar hoofd, met een overdreven gaap, op het kussen vallen.

“Welterusten, pap.”

Kuku was er helemaal klaar mee. Nu zat ze gevangen in een andere stal, de kleine slaapkamer van Elize. Gelukkig was Harry te druk met de boerderij regelen en kwam hij bijna nooit in de kamer. Toch bleef Kuku voor de zekerheid grote delen van de dag onder de dekens liggen.

Het was verschrikkelijk. Elize durfde ook niet naar haar toe te gaan, bang dat ze haar weggaf. Ze was ongelofelijk zenuwachtig, en dat viel Harry ook op.

Ze beweerde dat ze nerveus was voor “die volgende inspectie”. Harry geloofde haar nauwelijks.

Totdat een paar dagen later Hess langskwam. Natuurlijk mocht hij wél zomaar in huis rondlopen.

“Harry en Elize zijn de hele avond weg. Iets met een oudergesprek op school. Ze vragen zich af waarom Elize de helft van de tijd ‘ziek’ is. Ha, ik herinner me nog een tijd voordat school bestond …”

Hij bracht de dierenraad met zich mee. Ze stonden onwennig in de woonkamer van het huis. Een plek met opvallend veel koelkasten en vriezers.

Het varken opende de grootste koelkast met zijn snuit, op zoek naar eten. De kip pakte meteen de eieren eruit en begon erop te broeden.

“We dachten dat je dood was!” zei de koe. “Je ouders waren verdrietig, en ongerust, en wat heb je al die tijd gedaan?”

“Elize verbergt me.”

Dit verstomde alle dieren, nadat Hess het had vertaald.

“Ze wil je vertrouwen winnen,” zei het varken scherp. Hij had inmiddels een paar appels gevonden om in zijn mond te steken. “Zodat je je gedraagt bij de volgende inspectie. Dat is het.”

“Ik … ik denk het niet?”

Kuku keek naar Hess. Hij zag er doodmooh uit, nog ouder. “Heeft iemand je nog geprobeerd te vangen?”

Hij schudde zijn hoofd en verspreidde daarmee haren over het tapijt. “Maar mijn poot stond wel in een berenval. Een berenval. Op een plek waar geen beren bestaan.”

Zijn linkervoorpoot had inderdaad een diepe wond en hij ontweek hem tijdens het lopen. Hess trok het schaap van de zachte sofa en schraapte zijn keel. “We hebben een ontsnappingsplan, maar we missen nog één onderdeel.”

“Over een week komen de vrachtwagens weer,” zei de koe. “Ze moohten de poort openen om die wagens binnen te laten. Als we die poort open kunnen houden, en als iemand Harry afleidt, kunnen we met een grote groep vertrekken.”

“Ik ben sterk genoeg om de poort open te houden,” zei Hess. “Maar hoe leiden we Harry af? Hoe zorgen we dat hij een gigantische groep boerderijdieren niet ziet?”

Kuku kwam naast hem staan. “We vragen het aan Elize.”

Alle dieren gromden en kreunden. Het varken sprak. “Ja joh, we vragen een mens om te helpen bij het ontsnappen uit de klauwen van mensen.”

“Elize is goed.”

“Elize is een mens! Die elke avond een lekker stuk kippenvlees eet! En bij het ontbijt een vers glas melk wil, anders krijgt ze een huilbui!”

De koe nam het over. “Zodra je groot genoeg bent, knijpt ze met haar vingers net zo hard in jouw uiers, hoor. Terwijl jij gewoon wil slapen!”

“Anders beland jij ook zo in de vriezer! In een stuk plastic!” kakelde de broedende kip.

De discussie ging lange tijd door. Niemand wilde Elize vertrouwen, maar ze was duidelijk de beste persoon om Harry af te leiden. Zij kon tenminste met hem praten.

Uiteindelijk besloot Hess om het plan door te zetten.

Vrijdagmiddag zouden alle dieren klaarstaan. Elize moest de stal openen. Daarna moest ze naar Harry rennen en roepen dat ze Kuku had gezien, helemaal aan de andere kant van het terrein. En al die tijd moest oude Hess die poort maar openhouden.

Hij leek zelf helemaal zeker dat hij het kon. De rest was minder zeker.

Een auto scheurde over het grindpad. De dieren ruimden hun rommel razendsnel op en verlieten de woonkamer via de achterkant. Alleen als Harry goed had geteld, wist hij dat een aantal eieren en appels misten.

Zijn boze stem was over het hele erf te horen. “Dan ga je maar naar een andere school die minder zeurt!”

“Maar … maar ik wil niet naar een andere school. Mijn vriendinnen—”

“Dan werk je tot twaalf uur ’s nachts door.”

Kuku hoorde ze nog een uur discussiëren. Toen Elize naar boven kwam, knuffelde ze Kuku alsof ze haar lievelingsteddybeer was.

Haar tranen doorweekten de koeienvacht. “Het enige waar ik van hou, waar ik al van hou sinds ik een baby was, is boerin zijn. Boerin Elize!”

Ze probeerde het vrolijk te zeggen, als een presentator die haar aankondigt, maar het klonk als zielig gesnotter. “En nu zorgt hij dat ik het moet haten. Dat het … werk is.”

De knuffel werd nog steviger. “Hij gaat alles van me afpakken. Ik laat jou niet van me afpakken.”

Kuku verstond er niks van, maar ze voelde de liefde van Elize en viel ermee in slaap.