5. Boerderij Ontsnapping

Kuku probeerde het ontsnappingsplan te tekenen. Het had dagenlang geduurd voordat ze deze oplossing bedacht, én Harry even uit de weg was, waardoor het morgen al vrijdag was.

Bij haar eerste poging maakte ze haar voorpoten vies en probeerde de slaapkamervloer te beschilderen. Dat werd een rotzooi. Eentje waarmee Elize ook niet bepaald blij was.

Maar ze kon niet al te boos zijn, want ze bleef herhalen hoe wonderbaarlijk het was dat Kuku kon nadenken en met haar probeerde te praten. Ze vergeleek het meermaals met broccoli die plotseling hersenen had.

Even later schoof Elize een stapel witte vierkanten onder haar neus. Ze noemde het papier. Ook stopte ze een potlood in haar mond.

Koeien communiceerden nooit iets met symbolen of tekeningen. Dat was echt een mensending. Gelukkig had Kuku haar hele leven op deze boerderij geleefd, waar allerlei symbolen op de muren en hekken stonden.

Ze tekende en tekende. Halverwege moest Elize het potlood in een apparaatje stoppen om hem weer scherp te maken. Daarna kon ze weer door.

Ze vond zelf dat het plan nogal duidelijk op papier stond.

“Je wil dat ik in een kist ga zitten?”

Elize krabde over haar kin. “En ga vliegen op de rug van een kip? En dan twee voetballen gooi naar een dikke—oh, mijn vader. En is die ander … zijn dat grassprieten, of probeer je nu die Beatrix uit te beelden?”

Elize keek vragend. Kuku zuchtte en paste de tekening aan.

“Sorry, die diersoort ken ik niet.”

Kuku wilde vragen of er iets mis was met Elize’s ogen. Ze hield zich in. Harry liep rondom het huis en was nog steeds op zoek naar “dat verdraaide koeienjong”.

Bij de derde poging was het raak.

“Oh! Dat is de poort. En dat een vrachtwagen. En jullie … jullie …”

Ze aaide Kuku over de bol. “Jullie gaan ontsnappen. Natuurlijk.”

Kuku herkende de klanken van poort, vrachtwagen en ontsnappen. Dus ze knikte haar hoofd.

Elize glimlachte. “Je kan mij begrijpen—nou, ja, een klein beetje dan. Een piepklein beetje. Je kan mij gewoon begrijpen! Sorry dat ik je een dom beest noemde. Sorry, sorry.”

Kuku wist echt niet wat ze nu allemaal uitkraamde, maar ze glimlachte terug.

Voetstappen op de trap. Had Kuku zó lang getekend? Ze sprong gehaast onder de dekens. Elize pakte alle papieren, klaar om ze te verfrommelen.

Nee, ze wilde de tekeningen toch bewaren, dus ze schoof de stapel in een schoolboek. Haar schooltas gooide ze voor de bobbel die Kuku maakte.

De slaapkamerdeur zwaaide open.

“Elize, meid, ik maak me zorgen.” Harry liep naar de rand van het bed. Elize ging languit liggen om de hele plek te blokkeren, haar benen onder een vreemde hoek.

“Hoezo? Ik ben toch hartstikke normaal?”

Kuku moest niezen. Elize klapte een ritme in haar handen om het geluid te verbergen.

Harry duwde toch haar benen opzij om te gaan zitten. “Ik hoor je de laatste dagen tegen jezelf praten.”

“Dat helpt met leren. Voor school. En ik heb zóveel te leren, pap, dat ik niet kan worden gestoord!”

Harry’s buik schuurde langs de schooltas, waardoor die nog harder tegen Kuku drukte. Ze kreeg al nauwelijks adem. Nu ging de paniekmodus aan en voelde het alsof haar longen alleen nog leegliepen.

“Ik … ik heb je nodig, schat. Zorg alsjeblieft dat je tijd houdt voor het boerderijwerk.”

“Waarom doe je niet wat mijn schooldirecteur zei? Andere mensen inhuren?”

“We hebben het geld niet!”

Harry pulkte aan een beginnende snor. Geen wonder dat de snor nooit verder groeide, als hij altijd zo hard eraan pulkte.

“Niemand wil werken op een boerderij,” zei hij somber. “Ze zitten liever in een kantoor, met hun diploma’s, websites te bouwen en weet ik veel wat. Alsof … alsof ze denken dat hun eten uit de lucht komt vallen. Alsof ze denken dat je eieren kunt groeien met een computer.”

Hij leunde voorover. Kuku’s buik werd geplet. Frisse lucht was nergens meer te vinden.

“Het is alleen jij en ik, Elize. Alleen jij en ik—Boerin Elize!”

Kuku schudde onder de dekens. Haar lichaam schreeuwde om lucht. Dadelijk zou ze in paniek naar boven springen, dekens van haar af, als een dolfijn die uit het water kwam.

Elize merkte het. Ze stond snel op en pakte haar vader bij de hand. “Als ik mijn titel Boerin Elize wil behouden, moet ik natuurlijk wel helpen op de boerderij!”

Harry stond op, met een kreun van zowel hem, het bed, als Kuku. Ze verlieten de kamer.

Kuku verliet snel de verstikkende dekens.

Vrijdagochtend, bijna middag. Elize wist van het plan. Kuku wist niet zeker of ze het helemaal begreep, maar ze zou in ieder geval helpen.

Het waren lange dagen geweest. De hele dag school en dan tot ’s avonds laat werken. Dus Elize had geslapen totdat het bijna middag was. Bijna tot het moment dat de vrachtwagens kwamen.

Harry had op haar gewacht met het ontbijt. Hij had zelfs een feestmaal klaargemaakt.

Elize viel aan op de volle tafel. Ze pakte snel een stuk kippenvlees en een gebakken ei groter dan haar schoolboeken. Kuku keek toe, glurend langs een deur, staand op de trap.

Maar zelfs in haar enthousiasme, was Elize ook verbaasd. “Ik dacht dat we geen geld hadden?” fluisterde ze. “Of ben ik mijn eigen verjaardag vergeten?”

“Kind, ik wilde je verwennen! Na alles wat je voor ons hebt gedaan. Onze laatste levering eieren en melk heeft geweldig verkocht.”

Haar vork prikte al in het kippenvlees, toen ze hem liet vallen.

“Dit zijn onze eigen kippen,” fluisterde ze nog zachter. “Of niet?”

Harry keek weg. Hij dacht tien seconden na over een smoesje, maar kwam met niks. Uiteindelijk zuchtte hij. “Dan zal ik het slechte nieuws maar meteen vertellen.”

“Je hebt toch niet die rode iets aangedaan!? Met die soort-van-sproetjes en die zwarte vlek op de vleugels als een tattoo en—welk slecht nieuws?”

Harry legde een stapel papieren op tafel. Contracten, veel cijfertjes, en de lijst van Beatrix waaraan hij moest voldoen.

“Ik kan de boerderij niet opknappen, Elize, al zou ik het willen. De enige manier om te voldoen, is als we de helft van onze dieren slachten.”

“PAP?”

“Het is de enige manier, Elize.” Hij sloeg zijn hand op tafel en had er meteen spijt van.

Elize stond op, al dat lekkere eten onaangeraakt. Ze rende naar buiten en Harry volgde.

Kuku kon ongezien door de keuken en daarna afslaan naar de onzichtbare schuur. Daar zouden de andere dieren klaarstaan.

“Denk na,” riep Harry in de verte. “We komen niet meer boven vijftig dieren uit. We kunnen die andere stal laten afbreken. We kunnen de dieren eindelijk genoeg ruimte geven. De opbrengst van het vlees zorgt dat ik de boerderij een beetje kan opknappen. We zouden … we zouden een machine kunnen kopen om te melken!”

Elize kalmeerde. “Een machine? Niet meer met de hand de hele tijd …”

“Ja! Ze hebben machines voor alles tegenwoordig. Als we die kopen, wordt alles beter. We zouden … we zouden eens een avond vrij kunnen nemen.”

Elize stond lange tijd stil, onzeker of ze verder wilde wegrennen.

Ze knuffelde haar vaders benen. Hij tilde haar op voor een fatsoenlijke omhelzing.

“Ik mis mam,” fluisterde ze.

“Ik ook, lieverd, ik ook.”

Harry leidde zijn dochter aan de hand terug naar de keuken, waar ze toch samen genoten van het lekkere eten.

Kuku stapte definitief in de schuur. De dieren stonden klaar. Niet allemaal, maar zeker de helft van de boerderij.

“Je weet zeker dat die heks ons helpt?” bromde een koe.

“Dit was een fout,” zei een andere koe.

“Ze eet gezellig kip met de duivel. Dit plan gaat mislukken.”

De andere dieren bromden hun eigen geklaag, maar die kon Kuku niet vertalen.

“Mooh! Ze gaat ons helpen. Geloof me nou,” zei ze, maar ze wist niet wie het nog wilde horen.

Ze had Hess nodig. Waar was hij? Oh, die was al vooruit gerend. De vrachtwagens kwamen al.

De poort opende.

Hess beukte zijn grote lijf ertegenaan. Ze kon niet goed zien wat hij deed, maar de poort bleef open. Misschien wilde iemand hem daarom wel vangen. Hij was zo ongelofelijk groot en sterk, zelfs nu hij … hoe oud was hij eigenlijk?

De vrachtwagens kwamen tot stilstand met veel gepiep en gepuf. Harry rende naar buiten, Elize achter hem aan, nog druk kauwend.

Kom op. Kom op! Leid Harry af. Geef het sein. Had ze begrepen dat ze een sein moest geven?

Niet lang na de vrachtwagens, racete plotseling ook een wit busje door de poort.