7. Boerderij Verklapt

Waar was Harry? De grond dreunde door zijn laarzen, maar Kuku wist niet uit welke richting het kwam. Waarom moesten het cirkels zijn in het graan? Welke richting ze ook koos, ze zou uiteindelijk Harry tegenkomen.

Haar enige hoop was om precies even snel te bewegen als hij, voor altijd, of, nou ja, totdat een van hen genoeg ervan kreeg.

Dat was geen oplossing.

Hess liep rustig naast haar. Tien stappen van haar betekenden één stap van hem. Hij was helemaal niet bezig met vluchten: hij bleef steeds staan om de grond te voelen.

“Koetje koetje!” riep Harry. “Kom hier! Ik wil je wat lekkers geven!”

Kuku moest bijna lachen. Dachten mensen nou echt dat dat hielp? Elke keer als ze het geluid koetje had gehoord in haar leven, was Harry iets vervelends van plan.

Harry versnelde zijn pas. Kuku kon niet veel sneller, maar de Hespryhond had niet meer de kracht om haar op de rug te nemen. De stroomstoot van het apparaat had hem veel pijn gedaan.

Was het wel een elektrische schok? Misschien hadden die buitenaardse wezens wel iets sterkers, of iets om magie uit te zetten.

Er was eigenlijk maar één optie. Terugrennen naar het huis, hopen dat Elize daar weer was om haar te beschermen.

“Ik heb de Steen van Zekerstof ergens onder dit veld begraven,” fluisterde Hess. “Maar ik weet niet meer precies waar. Het is immers al eeuwen geleden.”

“Dit is niet het moohment voor onderzoek!”

“Kuku. Heb je enig idee wat die steen doet?”

Ze probeerde de beste route naar het huis in te schatten. Ze moest sowieso een extra pad maken door het graan, en dan in een rechte lijn naar de keukendeur die nog openstond.

“Eh … de Zekerstof laat gras groeien? Maakt schuurtjes onzichtbaar? Iets met kunstmest?”

Hess bleef met zijn voorpoten de grond aftasten. “Dat zijn bijwerkingen. Dingetjes die zomaar gebeurden. Wie de steen beheerst, kan elk stofje in andere stofjes veranderen. Je zou modder kunnen veranderen in goud. Je zou hout onzichtbaar kunnen maken. Je kan glas laten groeien alsof het planten zijn. Als we ons willen verdedigen tegen die buitenaardse wezens, hebben we het ding nodig.”

“Of tegen Harry verdedigen …” zei Kuku met trillende stem. Ze hoorde al een tijdje geen voetstappen meer.

Maar zo snel gaf hij het niet op.

Natuurlijk niet.

Graanstengels spleten opzij toen twee dikke handen als roofvogels op haar afkwamen. Kuku loeide zo luid dat Harry één hand tegen het oor plaatste. Zijn andere greep haar achterpoot klemvast.

Hess sprong voor haar en beet de hand los. Harry sloeg wild om zich heen en raakte de waakhond in het gezicht.

Kuku rende in de richting die ze had besloten. Graan sloeg in haar ogen en oren, en al snel was ze een koe met gele vlekken, terwijl ze de stengels afbrak en een rechte lijn naar het huis maakte.

Ze explodeerde uit het graanveld. Alsof ze minutenlang onder water had gezeten en eindelijk weer lucht kreeg. Ze had gelijk! Ze sprintte binnen tien seconden het huis in.

Daar keek ze achterom. Harry had stevige ketens gepakt en leidde de Hespryhond, een magisch Hemelvoorwerp, achter zich aan als een slaaf.

“Nu mooht ik jou ook nog redden,” fluisterde ze verdrietig, waarna ze de trap oprende. Elize’s slaapkamerdeur stond open. Ze zat op bed, rug naar de deur, terwijl ze zelf probeerde een verband om haar arm te doen. Haar rode krullen waren zo lang dat ze bijna haar hele lichaam verborgen.

“Ga weg!” schreeuwde ze.

Kuku bleef staan in de deuropening. Ze sloop dichterbij en duwde voorzichtig haar zachte vacht, vol plukjes graan, tegen Elize.

Die duwde Kuku aan de kant met haar goede arm.

“Vader had gelijk. Jullie zijn dom en werken altijd tegen. Dankzij jou is dadelijk … dadelijk … mijn leven voorbij!”

Kuku hoorde de voordeur opengaan en Harry schreeuwen tegen zijn hond. Elize had de schuur gezien. Ze was misschien boos, ze zei van alles, maar de Steen van Zekerstof had besloten dat zij waardig was. Dat zij de natuur genoeg begreep om het te mogen zien.

Dan moest Kuku haar ook vertrouwen, ook al kostte het moeite.

Ze kroop toch dichterbij Elize, die probeerde met haar tanden het verband vast te houden, terwijl haar arm het moest knippen en vastplakken. Het lukte voor geen meter.

Dus Kuku greep het verband en hield het voor haar op de juiste plek. Elize maakte snel het werk af, mompelend en zuchtend. Daarna duwde ze Kuku weer opzij, waardoor ze achterover op het tapijt viel.

Deze keer glimlachte ze erbij. “Domme, lieve Kuku. Jij begrijpt vast totaal niet wat je hebt gedaan, of wat er gebeurt. Jij … jij wil gewoon in een grasveld staan, in het zonnetje.”

Elize keek voor haar uit en fluisterde. “Ik ook.”

Ze wilde Kuku kietelen in de buik, maar kon de beweging niet maken met haar verwondingen. “Lieve, gevaarlijke Kuku. Je moet weg. Voordat nog meer gewonden vallen. Voordat—”

De slaapkamerdeur zwaaide piepend open.

Ze hadden dit al zo vaak geoefend. Kuku sprong onder de dekens, Elize gooide iets ervoor, en ze deed vooral alsof ze op bed zat te lezen of te werken.

Maar nooit hadden ze het geoefend met verwondingen.

Kuku stak nog half boven de dekens uit en Elize was nog niet eens in beweging gekomen.

Harry’s mond viel open.

Zijn hand bleef hangen op de deurklink. Het touw in zijn andere hand kletterde op de grond.

“Jij … hebt …”

“Het is niet wat het lijkt!”

Stoom kwam uit zijn neus en oren. Kuku wriemelde onder de dekens uit en gebruikte Elize als schild. Harry liep er makkelijk omheen, greep Kuku vast onder haar buik, en tilde haar van de grond. Zijn andere hand voelde over de vloer naar het touw.

“Pap! Ze heeft niks verkeerd gedaan. Als je haar vader niet had opgesloten … als je … als alles anders was geweest—”

“Ik dacht dat het alleen jij en ik was.” Hij keek Elize recht in de ogen, terwijl het touw strakker en strakker om Kuku’s nek draaide.

“Blijkbaar is het alleen ik.”

Elize wilde haar vader tegenhouden. Ze had er de kracht niet voor. Haar vingers waren als vervelende vliegjes die vader makkelijk doodmepte.

Harry bleef staan in de deuropening, een spartelende Kuku onder zijn oksel alsof ze een pakketje van de postbode was. “Je hebt huisarrest! En strafwerk! En dubbele klusjes! En—”

Elize stond op en veegde de haren uit haar betraande gezicht. “Huisarrest? Ja joh, want normaal gesproken ga ik de hele dag naar vriendinnen toe. Dubbele klusjes? Waarom niet driedubbel? Ik doe toch alles al.”

“Waar komt—”

“Dwing me niet te haten waarvan ik altijd hield!”

Kuku piepte van de pijn terwijl Harry zijn grip verstevigde. “Je krijgt nog een grote bek ook. Vierdubbele klusjes! Ik zet je op een andere school!”

“Als je Kuku of Hess iets aandoet—”

“Goed idee, Elize. Jij mag deze keer de straf uitvoeren. Het werd tijd dat je leerde slachten.”

Elize explodeerde van het bed, alsof ze van de sterkste trampoline op aarde werd afgevuurd, en stond voor haar vader.

Ze sloeg hem loeihard in het gezicht.

In zijn verbazing liet hij Kuku vallen en zijn wang rood kleuren. Hij blies zich op als een ballon.

“Wat kijk je raar?” schreeuwde Elize. “Dit is wat je doet bij domme wezens die niet luisteren.”

De ballon liep leeg.

Elize dacht Kuku te kunnen pakken, maar Harry hield haar vast. Zijn rug was zo ver gebogen dat hij bijna even lang was als Elize. Zijn stem was bijna onhoorbaar zacht.

“Prima. Over een week sluit onze boerderij. Wie weet waar onze dieren dan terechtkomen. Een eeuwenlange traditie van mijn familie eindigt bij mij omdat mijn dochter meer houdt van koeien dan haar vader. Ik hoop dat je al uitkijkt naar arm zijn en je vrijheid verliezen. Uitgelachen worden en in een piepklein rijtjeshuis wonen in de vervuilende stad.”

Harry stormde haar kamer uit, met Kuku onder de arm.