Notities

Deze cyclus gaat natuurlijk over de voedselketen. Over alle verschillende manieren waarop het leven voedsel binnenkrijgt, maar ook wie er onderaan staat en wie bovenaan. Toen ik de eerste tien verhalen uitkoos … was ik de herders vergeten.

Daar komt de titel in eerste instantie vandaan. Herders zijn op veel plekken misschien wel de dominante leefstijl geweest, voor lange tijd in onze geschiedenis. Maar omdat ze niks achterlaten en nu bijna niet meer bestaan, worden ze snel vergeten. Vandaar “De Vergeten Herder”, en vandaar dit verhaal.

Wat doet een herder?

Een herder is eigenlijk een boer die rondloopt. Diegene houdt een kudde van dieren die “tam” zijn en dus goed luisteren naar mensen. De kudde verzorgt eten (door de dieren te melken of hun vlees te eten) en andere waren zoals kleding (door de vacht te scheren of door leer te maken van de huid). De herder kan dus leven zonder dat het iets anders nodig heeft, zolang hij gezonde dieren heeft en groene grasvelden voor de schapen.

Maar dat is niet de hele definitie. Veel mensen denken aan “tam” en denken aan een diersoort die je niet aanvalt, maar eigenlijk gaat het over “domesticatie”.

Mensen hebben de eigenschap om altijd te zoeken naar verbetering. Het is de reden van veel nare gebeurtenissen uit onze geschiedenis, maar ook de reden dat we nu zulke comfortabele levens leven.

Dus wat doet de mens? Een schaap met een “slechte vacht”, wordt afgedankt. Of misschien blijft hij wel bij de kudde, maar mag geen kinderen krijgen. Want die kinderen zouden óók die slechte vacht hebben, en voor je het weet kan je de halve kudde niet meer scheren.

Als je alleen de schapen met de beste eigenschappen kinderen laat krijgen, wordt je kudde over tijd dus steeds sterker. Elk schaap levert veel wol op. Elke koe levert veel melk. Allemaal zijn ze groot en sterk, en kunnen lange afstanden met je meelopen.

Vroeger waren schapen waarschijnlijk veel kleiner, met een vacht die minder fijn en dik was. Door “domesticatie” kennen wij alle schapen nu als grote wollige wezens.

Maar de belangrijkste voorwaarde om dit te laten slagen? Een diersoort die naar je luistert en waarvan jij kan bepalen met wie het kinderen krijgt. Een “tamme” diersoort.

Over dit verhaal

Zoals altijd, was het lastig om deze informatie in een verhaal te gieten. Er is al weinig bekend over het ontstaan van bijvoorbeeld vleeseters, er is nog minder bekend over wie de “eerste herder” was.

Dus ik besloot dat deze keer te negeren. Het verhaal begint in een tijd dat er al herders zijn. Vervolgens pakte ik het onderdeel dat een herder speciaal maakt: constant op reis zijn. Het moest wel een reisverhaal worden.

Als laatste wilde ik experimenteren met andere manieren van vertellen:

De eerste 5 hoofdstukken volg je verhaallijn 1 (Himnib)
Daarna spoel je terug en volg je verhaallijn 2 (die dus tegelijkertijd plaats vond, met een andere hoofdpersoon)

Ik weet niet of dat geweldig uit de verf is gekomen, maar het is iets nieuws en werkte best goed.

Daarnaast is het bestaan van de herder simpel om uit te leggen, maar niet simpel om te leven. Dus het verhaal legt eigenlijk weinig uit, want meer is niet nodig. Ik probeerde vooral te laten zien wat er mis kan gaan, hoe zwaar het werk kan zijn, maar ook hoe mooi.

Het verhaal besteed meer tijd aan de Kompanen uitleggen en de gevolgen van het Eerste Conflict. Dat is even belangrijker om duidelijk te maken, zo vroeg in de Levenssaga.

Dit verhaal heeft misschien wel de grootste “herschrijfronde” gehad van alle verhalen. Het origineel was best prima, maar het hele idee van “domesticatie” was nauwelijks uitgelegd (terwijl dat het belangrijkste was!). Dat terwijl het verhaal een beetje repetitive actie had: keer op keer botsten de personages tegen de luipaarden en hadden een kort gevecht.

Dat was eigenlijk niet zo interessant, vond ik. Dus die gevechten gingen weg of werden veel korter, zodat ik woorden over had om het bestaan van de herder beter neer te zetten.

Oh ja, dat dit verhaal het ontstaan van de Herdershond uitlegt was een stom toeval dat ik halverwege besefte. Ik koos de Wasbeerhond in eerste instantie omdat het een leuke diersoort is én lijkt op een bandiet (door de vacht).

Personages

Schapennamen beginnen met “Beh” voor mannetjes en “Ba” voor vrouwtjes. Luipaarden beginnen met “laz”. (Paarden willen in het algemeen eindigen op “pard”. Berennamen beginnen met “B” of eindigen op “ib”.)

Himnib (Berenherder; oude zwarte beer): neemt zijn taak als herder én Kompaan serieus, heeft een magische wandelstok (en werkt aan magische laarzen). Praat vrij weinig en meestal serieus (zonder grapjes of verspilde woorden).
Behdo (schaap): klein en zwak, weet zeker dat hij wordt afgedankt en vertrekt.
Behdiël (schaap): grootste en meest gezonde schaap van de kudde, wordt dus constant gebruikt voor alles (kinderen krijgen, vacht, anderen beschermen)
Barina (schaap): oud, praat met krakerige stem (en beetje een roddeltante), raakt gewond en sterft.
Solong (Berenherder): zij wil nog minder Kompaan zijn dan Himnib, ze wil liever rondreizen en al die wetten vergeten, maar komt uiteindelijk wel om de stemming te redden. Glanzende gouden beer, soort kruising tussen zwarte beer en rode panda.
Lazpard (Sneeuwluipaard; Kompaan): zijn Wetsperkament en vergeten Kompanenketting maken dit hele verhaal mogelijk. Heeft wel een idee van “eer” en “plicht”, zoals te zien als hij weigert Himnib en de Bandieten verder aan te vallen. Maar hij is boos dat de wereld vol wordt gebouwd met huizen en grenzen, en wetten voor de een gelden en voor de ander niet, en wil daarvan weg.