Notities

Dit verhaal was lastig om spannend te maken. Om echt een verhaal te maken, in plaats van iets dat overduidelijk een les probeert te leren.

Het doel was namelijk om een hele belangrijke stap uit te leggen: dieren gaan planten eten, waardoor ze méér voedsel binnenkrijgen en dus groter kunnen worden. Dat is waar deze hele cyclus verhalen over gaat. Hoe het leven steeds efficiënter ging eten, waardoor levende wezens steeds meer konden!

En uiteindelijk eindigt het verhaal met de “Cambrian explosion”. Dat is een ware gebeurtenis, vele miljoenen jaren geleden, waarin het leven in de zee plotseling explodeerde. Vanaf dat moment waren er ineens véél meer dieren en veel meer unieke diersoorten. Onderzoekers denken dat een plotse verhoging van de hoeveelheid zuurstof in de oceaan hier een belangrijke rol in speelde.

Maar ja, probeer dat maar eens in een kort meeslepend verhaal te stoppen.

Levenskenmerken

Uiteindelijk besloot ik Bella dat boekje te geven en alle levenskenmerken af te laten gaan. (Niet superspannend, dat geef ik toe. Maar lezers vinden het fijn als een verhaal een duidelijk doel heeft en elk hoofdstuk een stap wordt gezet naar dat doel.)

Deze kenmerken zijn:

• Ademhalen ( = het wezen moet continu gas uit de omgeving halen; meestal zuurstof)
• Waarnemen ( = het wezen kan reageren op veranderingen in de omgeving)
• Bewegen ( = het wezen kan veranderen op een of andere manier; het is geen vaste steen)
• Eten ( = het wezen kan stoffen opnemen en gebruiken om te groeien)
• Uitscheiden ( = het wezen kan stoffen die het niet meer nodig heeft weggooien; bijv. plassen of zweten)
• Groeien ( = het wezen wordt groter en zwaarder over tijd)
• Voortplanting ( = het wezen kan kinderen krijgen)

Enerzijds is dit een goede basis. Biologie gaat over de levende natuur, dus ik wilde vroeg uitleggen wat leven inhoudt.

Tegelijkertijd past deze definitie alleen bij wat mensen kennen. Als marsmannetjes bestaan, zou het goed kunnen dat zij totáál niet voldoen aan wat wij zien als “leven”. Want wij kennen alleen het leven hier op aarde. Misschien hoeven marsmannetjes helemaal geen adem te halen, of te groeien, of te eten. Wij bestaan uit cellen—marsmannetjes misschien uit iets heel anders.

Daarom wilde ik het verhaal vooral eindigen met dit besef.

Dingen die niet kloppen

In het echt hebben goden natuurlijk niks te maken gehad met deze ontwikkeling. Het was, zoals altijd, evolutie.

Na miljoenen jaren ontstond toevallig een dier dat planten kon eten. (Door de plant te absorberen. Dieren hadden nog geen mond of tanden.) Deze had een groot voordeel ten opzichte van de rest! Deze kon veel sneller, veel meer eten binnenkrijgen. Dus die kreeg meer kinderen, die bleef leven, en miljoenen jaren later konden alle dieren planten eten.

Op dezelfde manier is de kans klein dat dieren op dit punt zo goed konden waarnemen als in dit verhaal. Hier bewegen ze automatisch weg van hitte en vuur. Dit is herkenbaar voor mensen, zoals onze reflex om onze hand weg te trekken van een hete pan.

In het echt konden dieren waarschijnlijk alleen vage dingen aanvoelen wat er gebeurde in hun omgeving, zoals temperatuur of licht. En als dat al lukte, konden ze nog niet erop reageren.

Over de tijdlijn

In het allereerste idee van de Levenssaga (toen ik nog een klein kind was), had ik … willekeurige jaartallen aan elk tijdperk gegeven. Ik had geen enkele ervaring met schrijven en deed maar wat. Geen goed plan!

Toen ik (als professioneel schrijver) de Levenssaga definitief wilde beginnen, besloot ik dit te veranderen naar een volledig realistische tijdlijn. Zo vormde de Aarde ongeveer 4.5 miljard jaar geleden. Tja, dan is Somnia ook precies zo oud!

Maar dit werkte ook niet. Zulke hoeveelheden tijd zijn niet voor te stellen voor mensen. Als ik over de levenssaga sprak, als ik probeerde de verhalen te schrijven, merkte ik dat mensen het gewoon niet kunnen bevatten. Het maakt verhalen schrijven ook erg lastig. Probeer maar eens “miljoenen jaren gingen voorbij waarin niks gebeurde” te gebruiken in een verhaal dat spannend dient te zijn ;)

Uiteindelijk koos ik ervoor hetzelfde te doen als ik met de wereldkaart heb gedaan. Ik heb de tijdlijn van de aarde gepakt en die gekrompen.

Alles tot ongeveer het jaar 0 in onze moderne telling heb ik gedeeld door 1000. Zo stierven de dinosaurussen niet 66 miljoen jaar geleden uit, maar 66 duizend jaar geleden. Op deze manier kon ik nog steeds de enorme tijdlijn overbrengen (en de goden miljoenen jaren laten zoeken naar leven), zonder dat het in de weg zat.

Ook paste dit bij het verhaal van de godenkinderen. Ze willen te snel. Zoals Hanah zei: ze hadden miljarden jaren kunnen rondlopen op Somnia voordat er leven kwam. Maar nee hoor, ze wilden te snel, en dus zijn ze evolutie aan het doorspoelen. Het is een belangrijke boodschap die ik op alle mogelijke manieren wil uitstralen in de Levenssaga.

Wat is het jaar 0 op Somnia? Ook de geboorte van Christus? Nee. Het jaar 0 op Somnia is gebaseerd op een andere héle belangrijke gebeurtenis, die duidelijk zal worden zodra meer cycli verschijnen …

Hoe dan ook, ik heb het jaar zo gekozen dat vanaf dat moment de jaartallen gelijk worden. Het jaar “1919” (na die belangrijke gebeurtenis) op Somnia is hetzelfde als het jaar 1919 op aarde.

Het is een simpel feit: de ontwikkelingen op aarde gaan steeds sneller over tijd. Er wordt nu in één jaar meer geschiedenis geschreven, dan tienduizend jaar geleden in een heel jaar. Dus ik wilde dat meer “moderne” verhalen (over de laatste paar duizend jaar geschiedenis) zo makkelijk mogelijk in mijn tijdlijn pasten.

De voorwerpen uit het Hemelpaleis

In eerste instantie wilde ik alleen één of twee voorwerpen eruit laten komen. Dingen waarvan ik van tevoren wist dat het verhaal ze nodig had.

Maar hoe meer ik schreef, hoe meer ik besefte dat het een goede leidraad was. Elk hoofdstuk een nieuw voorwerp, van de oudste god naar de jongste, en veel daarvan hebben direct betekenis in het verhaal. Dat niet alleen, het was (per ongeluk) een goede oplossing voor het grote probleem met magie: “hoe maak je voor een lezer duidelijk of tastbaar dat een magisch wezen bepaalde krachten heeft?”

Ik kan wel zeggen “simsalabim, Ardex kan nu een orkaan van vuur maken”, wat op zich gaaf is, maar ook uit het niets komt en moeilijk is voor te stellen. Door de goden voorwerpen te geven (van vroeger, vanuit een Hemelpaleis, met sentimentele waarde) die ze nodig hebben voor bepaalde krachten, wordt het tastbaar en specifiek.

Sommige voorwerpen zijn vrij simpel en helemaal behandeld in dit verhaal. Andere kon ik gebruiken om latere verhalen (die nog onzeker waren) uit te leggen, zoals het verhaal hierna …

Ook interessant: de naam Hespryhond (van Feria) komt van de gezamenlijke voorloper van zowel de vos als de hond, genaamd Prohesperocyon.