10. Epiloog

Het duurde niet lang voordat alle mensen doorhadden dat ze voor de gek waren gehouden. Toen de Kranwapens insloegen hadden ze een explosie moeten zien, een paddenstoel van rook en vuur. Ze hadden zelfs van veraf het lawaai moeten horen.

In plaats daarvan kwam er … niks.

Zo lang de raketten nog verbinding hadden, konden ze de bewakingscamera’s bekijken. Er was niks te zien en de hele raketbasis leek nog intact. Verder van de planeet stuurden ze ruimtesondes om foto’s te maken. Ook die vonden een Apranië zonder schade, maar met zonnestralen en meer groene natuur dan eerst.

De mensen riepen dat ze moesten omkeren. De mensen begrepen niet hoe ruimteschepen werkten.

Zodra ze uit de atmosfeer waren, was er geen lucht om hen af te remmen. De bekende wetenschapper Valton zei het al: Zolang niemand een nieuwe kracht uitoefent op een voorwerp, blijft het voor eeuwig op dezelfde snelheid.

Dus zodra de raket in de juiste richting stond, werden alle motoren uitgeschakeld en weggegooid. Zonder brandstof te hoeven gebruiken, zouden ze voor eeuwig blijven doorgaan op de precieze snelheid die ze nu hadden. Omdraaien of afremmen, echter, zou wél brandstof verbruiken die ze niet hadden.

Ruwe schattingen werden gemaakt van hun huidige koers. Ze zeiden dat ze over tien jaar de eerste leefbare planeet bereikten.

In die tijd gedroegen de dieren zich zo goed als je kon verwachten in een volgepakte raket. De fluithazen knaagden links en rechts kabels door. Maar gelukkig waren dat slechts stekkers of opladers voor mobieltjes, en waren de écht belangrijke kabels goed beschermd in de muren. Hoewel veel tieners ineens lange betogen hielden over het belang van hun stekkers.

Prins zorgde in ieder geval dat hij ver uit de buurt bleef van mensen die uit hun ogen keken zoals die ene man die Mindy toen zijn ticket aanbood.

Pinpin bracht plezier door mensenkinderen op zijn rug te nemen en door de hallen te glijden. Totdat de rollen omdraaiden en ouders tegen hun kinderen zeiden: “Je moet banger zijn voor hem, dan hij voor jou!”

Drie jaar lang speelde het mysterie van de voedseldief. Iemand brak ’s nachts in bij de keuken op dezelfde verdieping als Mindy, jatte bergen voedsel, en verdween voordat mensen of camera’s iets zagen. Het mysterie was snel opgelost toen Akoa een keer voorover in slaap viel en twintig zakken met nootjes uit haar buidel explodeerden door de hele verdieping.

Tot het moment dat de raket landde, bleef men nootjes vinden op rare plekken. Als een soort speurtocht naar paaseieren die nooit ophield.

De andere raket was een stuk minder fijn, beste lezer. Want Pika wilde lange tijd niks meer doen zonder haar Prins. De mensen bleven ruzieën over het geloof van hun buurman totdat ze allemaal op andere verdiepingen werden geplaatst. Veel familie was achtergebleven omdat Aliber zei dat er niks aan de hand was. Iets waarvoor hij honderd keer sorry kon zeggen en het maakte niks uit. Ik wil er niet te lang bij stilstaan.

Mindy was inmiddels een volwassen vrouw. Prins was helemaal grijs. Ze hadden vaak samen gezeten, terwijl ze probeerde met hem te praten of zijn krabbels te begrijpen. Ze konden nu redelijk met elkaar communiceren, maar er bleef altijd een muur. Mensen hadden wel degelijk hersenen die van alles konden waarvan dieren alleen konden dromen.

Mindy schreef er een wetenschappelijk verslag over. Bij de helft van de mensen was ze een heldin die had gewaarschuwd voor de wapens en dieren had gered; bij de andere helft was ze een verrader die had moeten achterblijven. Ze gaf inmiddels weinig meer om allebei de meningen.

De planeet waarop ze eindigden begon als een stenig landschap met kraters, maar werd door de mensentechnologie snel omgebouwd tot iets met een atmosfeer en zachte grond voor planten. Vanaf het begin wekten ze alle energie op met schone oplossingen, wat vooral betekende dat elk dak bestond uit honderden zonnepanelen. Iets waarvoor Mindy—tot haar spijt—nog steeds lange tijd moest vechten.

Een paar maanden na de landing mochten de ongeduldige reizigers eindelijk naar buiten. Zonder ruimtepak, zonder andere bescherming, eindelijk uit hun kooi. Ze noemden de plek Fluitvaart, richting het centrum van het Nibuwe stelsel.

Hoe langer ze buiten de klauwen van de Zandkoning waren, hoe minder iedereen nog sliep. Alle regels waren hier anders. En ze moesten die snel leren als ze wilden overleven.

Prins stond op een steen, elke dag, turend naar de sterren. Nog meer jaren verstreken, waarin bezoekers van andere planeten steeds vaker arriveerden, maar Pika’s raket kwam niet aan.

Zo hoorden ze ook het laatste nieuws van Apranië, dankzij een familie handelaars in hun eigen kleine ruimteschip.

“Het was bluf,” zeiden ze. “Er zijn nooit wapens van Kran afgevuurd. Het was een lege raket met een trucje om onze radars gek te maken.”

Mindy ontving hen in de rakethaven, waar ze haar eigen ruimteschip al geruime tijd voorbereidde. “Waarom? Wat is het punt?”

De vraag stellen was hem beantwoorden. “Het punt was dat iedereen uit Apranië zou vertrekken. Het land is in korte tijd weer groen geworden. Veel diersoorten zijn weer opgebloeid.”

Mindy sloeg bij gebrek aan spijker een pen in de buitenkant van haar ruimteschip. Ze blies een zweterige lok haar weg. “Het scheelde weinig of wij hadden wapens teruggestuurd.”

“Een uitkomst waarmee zij ook blij zouden zijn.”

“Wat?”

De kapitein van het ruimteschip tikte op een paar schermen en liet een foto zien van een groep mensen in groene uniformen. De middelste man herkende ze meteen.

Die man wilde toen de dieren overkopen! Hij hoefde geen ticket, want hij wíst dat de wapens niet echt waren.

“Zij wilden het klimaatprobleem oplossen door de halve wereld uit te roeien. Ze vonden het prima als dat hun eigen dood betekende.”

Mindy sloeg haar hamer tegen de grond. “En wij hebben precies gedaan wat ze wilden! Het is nu een paradijs daar, zonder ons.”

“Paradijs? In de toekomst, misschien. Voor de dieren, misschien. Het duurt nog honderd jaar voordat het klimaat is hersteld en de lucht helemaal schoon. Dat gaan deze bluffers zelf niet meer meemaken.”

Over de jaren zou Mindy vaak denken aan teruggaan. Prins verwachtte dat Pika dat zeker had gedaan: zij hield het meeste van hun wereld en de natuur die daar groeide.

Maar de knoop werd pas doorgehakt toen ze eindelijk een bericht terugkreeg van een andere planeet.

“Volgens onze informatie is raket twaalf vertrokken naar de andere kant van het Nibuwa stelsel. Er is geen reden om te denken dat ze zijn teruggegaan of geëxplodeerd. Hopelijk helpt dit. Gegroet, uw grootste fans.”

Mindy’s ruimteschip was inmiddels af en had al vele korte reizen overleefd. Akoa werd oud. Prins werd oud. Ze wist dat ze hoogstens een paar jaar hadden. Net genoeg om het Nibuwe stelsel te doorkruizen en Pika te zoeken.

Dus ze zwaaiden iedereen uit en stapten in hun comfortabele ruimteschip, met een vrolijke tekening van Mindy, Akoa en Prins op de zijkant. Mindy en Akoa staken hun duim op. Prins keek langs hen en zong een reeks muzikale noten die hij per se zelf wilde tekenen.

En ze vertrokken, maar deze keer in de beste kooi, en eentje waarvoor ze zelf hadden gekozen.

En zo ging het leven door …