6. De hoogste minister

Prins vond de reis met de helikopter niet zo’n probleem, want Mindy had hem en Akoa een berg bladeren gegeven om op te kauwen. Maar goed ook, anders had hij gezien hoe hoog ze boven de grond waren en was in paniek flauwgevallen. Akoa had daar natuurlijk geen last van: Mindy moest haar slapende lijf steeds van haarzelf afduwen, met steeds bozere blik.

De reis was heel kort. Het zou ook niet lang duren voordat de wapens van Kran hier waren. Hij miste Pika en had al meerdere keren per ongeluk Mindy’s handen een kusje gegeven. Zie je wel, Pika. Mensen zijn niet erg. Ze hebben van hun fouten geleerd en gaan niet blind wapens terug afvuren.

Het was jammer dat Prins en Akoa verplicht in een kooi moesten binnen het ministerie, nóg jammerder toen de hoogste minister hen chagrijnig opzij duwde en uitmaakte voor beesten, en al helemáál jammer toen hij begon met:

“Er is maar één reactie. We vuren al onze eigen wapens af.”

“Met welk doel, Goettot?” Aan de vele medailles en wapens om zijn lijf, kon Prins afleiden dat het de militaire adviseur was. “Red liever onze eigen mensen, dan dat we andere mensen straffen voor iets waarmee ze waarschijnlijk niks te maken hadden.”

“De wetten van Kran zijn duidelijk,” schreeuwde Goettot. Hij had een bol gezicht en kleine grijze ogen boven een brede neus. “Niemand vuurt ze af, want dan reageert de rest door ze ook af te vuren, en de hele planeet sterft.”

“En toch is er een afgevuurd. We zijn voorbij de wetten.”

“De beslissing is genomen!” Goettot liep rood aan. “Luister naar je hoogste minister.”

Mindy speelde zenuwachtig met haar nagels onder tafel, op alle manieren misplaatst in de chique stoelen en sterk versierde kamer. Dit was het belangrijkste gebouw van het land. Zij was een stagiaire. Maar het nieuws was zo onverwacht en angstaanjagend, dat deze vergadering gehaast was afgeroepen. Vrijwel alle regels waren geschonden om maar zo snel mogelijk een beslissing te nemen.

Prins en Akoa stonden naast haar op tafel. Ze staken hun poot door het tralies. Mindy duwde het terug. “Jullie hebben wel genoeg eten gehad, veeleisende beestjes van me,” fluisterde ze.

De adviseur richtte zijn aandacht op haar. “Mindy, was het toch?”

Met wijdgesperde ogen knikte ze wel twintig keer. De adviseur zuchtte diep. “Je bent zeker van wat je zag?”

“Uw medewerkers hebben het ook gezien, toen ze ons ophaalden.”

“En je bent zeker dat alle radar apparaten die we hebben gecheckt werken? Dat die … dieren er niet iets mee hebben gedaan?”

“Haal die beesten toch van tafel,” zeurde Goettot. “Wat doen ze hier? Wat doe jij hier? Laten we ons land nu leiden door domme stagiaires zonder enig diploma?”

Mindy slikte. “Zij wezen mij naar het scherm.”

“Dat heb je verbeeld, jongedame.” Goettot kreeg formulieren voor zijn neus en begon handtekeningen te zetten. Een groep van drie ministers werd samen weggestuurd om codes te ontgrendelen.

“Ik kan een beetje dagdromen, dat geef ik toe. En mijn hoofd is net zo warrig als mijn haar, maar—”

“Spreek duidelijk en spreek snel.”

Mindy dwong haar handen stil en legde ze op tafel. “Ik weet het zeker. Ze trokken me naar het scherm en wezen precies het rode kruis aan.”

“Wat dan nog?” Goettot was gaan staan. Zijn pen was leeg. Mindy bood meteen een van haar dertig pennen aan.

Prins hoorde een schurend geluid uit alle richtingen. Het was zacht en klonk alsof de hele kamer over het strand schoof. De wapens zijn toch niet al aangezet? dacht hij. Het zou het einde van Somnia zijn. Kan ik het nog stoppen?

“Dit zijn overduidelijk intelligente wezens.” Mindy tilde ruw het hok op en gooide Prins ondersteboven. “We kunnen hen gebruiken voor waarschuwingen in de toekomst. We moeten onderzoeken doen. Wat gebeurt er als je hen mensenvoedsel geeft? Hoe reageren ze op pijn of gevaar? Hoe krijgen we nog meer informatie uit hen? Hoe—”

Prins floot zo hard hij kon. Akoa schrok wakker, zag de situatie, en greep een pen van tafel.

Achter de nors kijkende Goettot schoven drie dikke muren omlaag. Het klonk bijna zoals het schurende geluid dat Prins inmiddels gek maakte, maar niet helemaal.

Een rode knop stond op een verhoging in een verder lege en grijze ruimte. Akoa was klaar met iets op een blaadje schrijven. Mindy pakte het op en fronste.

“Wat is dit? Koalataal? "

“Koalaans, natuurlijk. De enige taal die alle slimme dieren begrijpen.”

“Serieus?” zei Prins.

Akoa lachte. “Natuurlijk niet! Alleen Koala’s spreken Koalees.”

Prins knorde. Hij trok met zijn tanden de pen uit haar handen. Hij had nog nooit geprobeerd iets te schrijven aan de mensen. Maar hij kon hen verstaan, dus misschien werkte dit ook wel.

Goettot liep gehaast naar de rode knop. Zijn voetstappen maakten een spoor van zand. Alarmen gingen af door het hele gebouw en de kamer zelf kleurde rood.

Te weinig tijd voor meer, dacht Prins terwijl hij het blaadje vooruit schoof. Mindy’s mond viel open. De adviseur stond achter haar en las mee.

“Ik weet niet wat dat symbool is,” mompelde hij. “En dit woord bestaat niet. Maar als dat …”

“Ik haal hier geen plezier uit,” zei Goettot, nog steeds rood en opgeblazen. “Maar als we nu niks doen, leren zij dat ze ons kunnen bombarderen zonder gevolgen. De wapens van Kran laten kracht zien, macht, niet over je heen laten lopen.”

“Dat begrijp ik, hoogste minister.” De adviseur snelde ook de ruimte in, maar werd door bewakers tegengehouden. Goettot mocht als enige binnen en zijn vingerafdruk zou als enige werken. “Maar het maakt niet uit of ze Apranië bombarderen … als we allemaal weg zijn.”

Goettot bevroor, hand boven de knop. “Wat?”

“We hebben genoeg raketten over heel Apranië. We kunnen ze in gereedheid brengen en iedereen laten vluchten.”

“De raketten exploderen links en rechts!”

De adviseur sloeg twee bewakers in het gezicht en stapte naast Goettot. “Bijna iedereen overleven is beter dan iedereen dood!”

“Bewakers! Verwijder deze man.” Hij werd aan handen en voeten weggesleept. Prins en Akoa beukten het tralies open en renden over tafel.Mindy greep Akoa vast. Niet om tegen te houden, maar om te knuffelen.

Haar stem was zacht en piepend, als een baby na een lange periode van huilen. “Vaarwel wereld, denk ik dan maar.”

Prins gebruikte de half liggende militaire adviseur als een springplank om over de bewakers te komen.

Dat bleek onnodig.

De bewakers sloten één voor één de ogen en vielen plat op de grond. Goettots hand werd weggeduwd door een vuist van zand, waarna hij voorover viel en al slapend de verhoging omarmde.

De zandkorrels smolten samen totdat ze een figuur vormden. Het figuur keek even de kamer rond, werd kort een fluithaas, maar besloot uiteindelijk de vorm van een mens aan te nemen.

De adviseur struikelde achterwaarts. “Deze kamer speelt met mijn hoofd. Het is vervloekt.”

“Hmpf! Ik ben Claes de Zandkoning en heb zojuist jullie wereld gered, geen dank.”

Hij liep rond de tafel en wees naar Akoa. “Jullie mogen de koala’s bedanken. Al mijn tijd wordt opgeslurpt door deze rare wezens die bijna alleen maar slapen. Zo kwam ik jullie op het spoor.” Gek genoeg bleef Akoa wakker bij zijn aanraking. “Zeg, doe mij een plezier en blijf ietsje langer wakker. Sinds de lucht zwart is heeft de hele wereld al een slaapprobleem én depressies, dus kunnen jullie even meewerken? Alsjeblieft?”

Mindy’s vingers zochten pen en papier. “M-m-maar je bent van zand. Je leeft. En je bent van zand. Hoe werkt dat? Kan je het uitleggen?”

“Magie.” Claes strooide met zandkorrels als confetti, alsof deze kamer een kinderfeestje was. Maar dat toneelstukje stopte snel. “Als jullie niet zo achterlijk waren om de goden aan te vallen, hadden zij het je misschien uitgelegd.”

Hij keerde tot de adviseur, die probeerde om zeker en rustig te blijven. Met perfect rechte rug stond hij middenin de kamer. Maar toen Claes een hand uitstak, trok hij meteen een wapen.

“Ben jij in staat het plan uit te voeren? Alle ruimteraketten klaarzetten en met iedereen vluchten?”

“Ja. Ja, die machtiging heb ik. Maar waarom—”

“Doen.”