9. Hoge vogels kunnen ver vallen

Dilova gebruikte alles dat ze had geleerd. Hoe ze moest sturen. Dat ze genoeg tijd had en rustig haar vleugels de wind kon laten vangen. Dat ze haar pootje kon intrekken om minder weerstand te krijgen. Ze geloofde dat ze kon vliegen.

En ze vloog.

Wauw wauw wauw! Haar vader viel snel. Zijn kleine vleugels waren hopeloos, zoals verwacht, en het paniekerig zwaaien van poten hielp ook niet. Maar de lucht was leeg. Dus ze kon precies voorspellen waar hij zou komen en daar in een rechte lijn naartoe gaan.

De eerste keer miste ze haar vader door een stuurfout. Maar ze cirkelde terug en pakte hem in haar poot bij de tweede poging. De enige poot die ze had en daardoor ongelofelijk sterk was.

Maar ze had niet gerekend op vaders gewicht. Ze wilde rustig blijven, maar ze kon hem niet omhoogtrekken met haar kleine vleugels, en de grond kwam nu toch snel dichterbij.

Boven haar klonk een krak alsof de hemel zelf openbrak. Cosmo wapperde zijn grote vleugels en stuurde de trap opzij met windvlagen, keer op keer, totdat de trap te scheef stond om het eigen gewicht te dragen. Middenin het kolossale bouwwerk knakte iets, alsof de trap een vinger was die wilde buigen, en de bovenste treden lieten los.

Hij schreeuwde tegen de dieren. Een paar probeerden alsnog op de hoogste trede te klimmen, maar de meeste zagen nu in dat ze omlaag moesten. De trap brak af, één trede per keer. Cosmo bleef blazen, boos en in paniek, bleef iedereen wegsturen.

Maar de trap was nooit gebouwd op stevigheid. Dus hoewel Cosmo bovenaan stond, knakte de trap nu op meerdere plekken, brak in losse stukken die vochten om als eerste de grond te raken.

Equids sprongen van zwevend steen naar ander zwevend steen. Konijnen hupsten van uitstekende tak naar afgebroken tak. Eeris probeerde de onderkant van de trap aan elkaar te lijmen met bloemen en plantenstengels, maar het bouwwerk leek zelfs te groot voor de goden. Dilova viel nog steeds omlaag met haar vader in haar poot. Totdat ze de oplossing zag.

Ze stuurde bij en landde even later op de lagere treden van de trap. Ze keek haar vader in de ogen. Maar hij zag haar niet. Hij staarde langs haar, ze wist niet waarheen. Ze moest hem meerdere duwtjes geven voordat hij het verstand kreeg om naar beneden te lopen.

“Er was niks,” mompelde hij. “Er was niks. Er was niks.”

Dilova bleef duwen totdat haar vader veilig genoeg was. Daarna klom ze weer omhoog, richting de hoogste trede die nog heel was, en dook opnieuw. In haar vlucht pakte ze een kleine Equid op die wanhopig een vallende gladde steen vasthield, die ze even later zacht op de grond afzette.

En ze nam opnieuw de trap tot het hoogste punt, dook, en pakte twee konijnen wiens trede uit het niets was weggeblazen en verderop als een pijl in een boomstam prikte.

Ze bleef gaan, ook al kon ze niet iedereen redden. Al zoveel dieren waren gevallen en hadden dat niet overleefd. Maar zolang de trap er nog stond, kon ze duiken, kon ze vliegen.

De brokstukken vielen als snippers in het kamp, bovenop bomen, ketsten af tegen de Bijnabergen. Waar ze net de slingers ophingen, was het feest nu begonnen. Sommige Equids gebruikten de vallende stenen als vervoersmiddel. Toen een steen met maar liefst zeven Equids veilig landde in een boomtop, alsof zij dat konden sturen, juichte iedereen.

Bij Dilova’s volgende tocht over de trap, werd ze vergezeld door een wasbeer die zeven treden per keer kon nemen. Bella! Ze is gekomen! Terwijl Cosmo de trap al grotendeels had weggeblazen, bracht de wasbeer de laatste gestrande dieren ongedeerd omlaag.

Maar daar was het nog niet voorbij. Want de brokstukken bleven vallen, stenen groter dan hun hoofd, houten planken zo lang als een boom, vielen in de hele omgeving. De Equids verzamelden in grotten. De konijnen groeven razendsnel een nieuw hol om allemaal in te wachten tot het voorbij was. De Gosti slingerde van boom tot boom, totdat ze vertrouwen hadden in het bladerdak boven hen.

Dilova zag haar kans om te vliegen verdwijnen. Zo’n hoge trap als deze gingen ze nooit meer bouwen. Maar ze wist nu dat het kon. Ze wist hoe ze moest vliegen, ze wist dat ze het durfde. Dus ze zei de trap stilletjes vaarwel en zocht haar vader.

In plaats daarvan kwam ze de Oerschildpadden tegen. Abrahon had zijn broers en zussen erbij gehaald, maar ze hadden geen oog voor de dieren. Ze pakten de brokstukken van de trap en gooiden die op hun rug.

De trap was inmiddels niet veel hoger dan een oude boom. Het laatste stukje werd door Eeris gevangen in bloemen en klimop, als een standbeeld dat moet worden versierd, tot het punt dat nieuwe diersoorten waarschijnlijk zouden denken dat hier nooit een trap had gestaan, maar een wat grijze boom.

Bella landde tussen de Oerschildpadden. “Ga. Ga terug naar de zee en kom nooit meer aan land. Of ik zweer dat Ardex jullie levend zal verbranden.”

Abrahon snuifte. Hun schilden waren al volgeladen met stapels materiaal. “Wat jij zegt, godinnetje. Wij redden ons wel.”

De Oerschildpadden maakten rechtsomkeerd. Ze namen hun pad van vernieling in omgekeerde richting, terug naar de Midterrazee. Hun grote schare volgelingen volgde op de voet, maar niet voordat zij ook wat trapresten hadden gepakt.

Dilova vond haar vader liggend op de grond, starend naar de hemel. “Er was niks. Er was niks. Er was niks,” prevelde hij eindeloos.

“Pap? Ik ben het. Wat zeg je allemaal?”

Maar hij reageerde niet. Zijn ogen leken vervangen door glazen bollen zonder functie. Dilova kon aan zijn poten trekken, kon zijn lichaam aanraken en buigen zoals ze wilde, hij reageerde niet.

Bella knielde naast haar, de zwartwitte vacht een warme deken rondom Dilova’s uitgeputte veren. “Het spijt me, meisje. Ik heb dit jammer genoeg vaker gezien. De geest van je vader is gebroken. Ik weet niet of het te repareren valt.”

“Jawel. Dat gaat lukken. Eén trede per keer.”