10. Epiloog

Donte zakte door de knieën bij het zien van de standbeelden. Zijn broer stond daar, nog steeds groter dan hij, maar gehuld in steen. Het magma van de explosie had zich rondom zijn broer gewikkeld en was niet veel later afgekoeld en verhard.

De rest van het Dinonest vond hetzelfde lot. Zelfs eieren waren bewaard gebleven in stenen. En daar stond zijn vader. Rexes, de grootste van allemaal, nog steeds met scherpe tanden en woeste blik. Gehuld in dikke lagen steen, met diepe lijnen waardoorheen lava zal hebben gestroomd, een levensecht standbeeld dat handen nooit konden maken. En hij keek omhoog.

De wolken die met de dino’s in hetzelfde schuitje zaten kwamen er niet veel beter vanaf. De eindeloze gruis in de lucht verstikte hen. Wolken konden niet sterven, maar blij met deze situatie konden ze niet zijn.

De samengesmolten kudde stapte verder door de dikke laag sneeuw. Hier kwam tenminste nog iets van zonlicht door de grijze lucht, maar dat was niet genoeg voor het handjevol planten dat nog durfde te groeien.

De eerste paar weken moest Donte in de grot blijven. De Gosti gingen eropuit, klommen in de bomen, probeerden eten te verzamelen. Als hij ging bewegen, had hij te veel eten nodig. Ze zorgden voor hem, ook al begreep hij niet waarom, want het kostte hen bijna alles. Mami bleef maar zeggen hoeveel spijt ze had van haar keuze. Misschien daarom.

Hij was kleiner, dunner en zwakker dan ooit. Hetzelfde gold voor de andere dino’s. Maar voor hen was het juist een voordeel. Zij konden steeds beter vliegen. De nieuwe kinderen waren steeds kleiner, met dunnere botten en voorpoten die meer op vleugels leken.

De dino die voor zijn snuit in de sneeuw stortte bewees wel dat hun vluchten nog niet zo lang duurden. Ze waren nog niet sterk genoeg. Poten waren nog geen vleugels. Maar als Donte ernaar keek moest hij steeds aan het woord vogelvrij denken, waarna Cosmo deze groep al trots Oervogels genoemd.

Dat was dan ook de enige trots die de goden lieten zien. Darus rende rondom de Stenen Dinosaurussen en voelde aan het steen. Zijn staart zakte.

“Nee, ze zijn niet meer in leven daarbinnen.”

Mami gleed van Donte’s rug en klom over de standbeelden naar hem toe. “Het spijt me zo. Nogmaals. Jij zei dat de inslag erger zou zijn dan we dachten.”

Darus schudde zijn vacht. “Het is gebeurd. De goden hebben uiteindelijk gestemd om het door te laten gaan, dus het is onze schuld. We wisten niet hoe ernstig het was.”

“Er is maar één keer eerder iets neergestort,” zei Feria. “Toen deed het niet zoveel. Darus maakte zijn gebergte, we kregen een maan, dat was het. We dachten dat deze keer hetzelfde zou zijn.”

“Maar we vergaten,” zei Eeris die nog altijd chagrijnig was en niet bij de groep wilde lopen, “dat we nu een wereld vol leven hadden. Met water, met planten, met dieren die eten en een schone lucht nodig hebben. Het is niet jouw of mijn schuld, Mami, het is de schuld van mijn familie.”

Eeris huilde weer en stampte bij de standbeelden vandaan. Gulvi gleed naar haar toe door de sneeuw. De paden die hij steeds achterliet werden nu al gebruikt door Kleindieren om doorheen te lopen.

Ook hij had weinig goeds te melden. Door het gebrek aan zonlicht stierf bijna al het plankton in de zee. Daardoor hadden alle zeewezens ook nauwelijks meer eten. Ze overleefden misschien de asteroïde, maar niet de gevolgen.

“We moeten meer beschermend zijn,” zei Bella, die op het laatste moment toch meeging op deze tocht. “We hebben inderdaad een wereld vol leven. We kunnen best de regels wat aanpassen, wat meer onze aanwezigheid laten merken, als dat zulke … rampen voorkomt.”

Donte zou niet ophouden met zoeken totdat hij Nisah had gevonden.

Mami voelde alsof ze haar hele leven voor de dino’s moest zorgen om haar fout goed te maken. Nee, niet alleen de dinosaurussen. De Gosti voelden zich verantwoordelijk voor de schade aan de hele wereld, een schuldgevoel dat ze misschien nooit meer vergaten.

De Derde IJstijd was aangebroken. En driekwart van de wereld was uitgestorven.

En zo ging het leven door …