10. Epiloog
Oeros was de eerste die hem kwam opzoeken. Voor Ardex’ gevoel was er al een eeuwigheid verstreken, maar dat kon niet waar zijn, want Oeros eerste zin was: “Gaia is nu aan het bevallen van je zusje. Ons tweede kind.”
“Top.” Ardex voelde zich nog steeds vreemd, zowel in zijn gedaante als in zijn hoofd. “Wanneer mag ik hieruit?”
“Dat … zijn we nog aan het bespreken.”
“Gaia viel mij als eerste aan! Ik beloof dat ik haar niks meer aandoe.”
“Dat weet ik. Daarom ben ik hier,” hij keek om zich heen, “op het enige moment dat Gaia me niet zal vinden.”
Ardex glimlachte, tot hij herinnerde hoe Oeros niks had gedaan om hem te helpen. Hij had het zelfs beter gevonden als hij Gaia had geholpen! Zolang hij maar een keuze had gemaakt en Ardex een duidelijke tegenstander had om te vechten! Maar nu … nu wist hij niet wat Oeros nou eigenlijk kon en waar hij voor stond.
“Je weet dat ik hier uit ga breken,” zei Ardex zo dreigend mogelijk. “Het is slechts een kwestie van tijd. Laat me hier eeuwenlang rotten en ik zal … minder vredelievend zijn.”
“Ardex. Hoor jezelf nou eens praten. Als ik zou willen, zou ik je met één handomdraai kunnen doden. Ja? Besef je dat? Je dreigementen betekenen niks en als je mij ooit aanvalt lig je dood op een planeet voordat je met je ogen kan knipperen.”
Ardex wilde ertegenin gaan. Hij zei de hele tijd hoe sterk hij was, maar hij liet het nooit zien. Maar hij vond het risico te groot, en iets in Oeros’ stem gaf hem het idee dat hij de volledige waarheid sprak.
Had hij het weer voor elkaar. Zijn eigen ouders spraken over hoe ze hem gingen vermoorden.
“Het spijt me,” zei hij zacht. “Ik weet niet wat je me hebt gegeven, Oeros. Die keer dat je me in paniek krachten gaf. Maar het is een oncontroleerbaar vuur. Het is te veel. Ik wil een goede god zijn en een goede zoon, maar soms is het alsof … alsof ik mezelf niet bestuur.”
Oeros stuurde geruststellende energie door de magische tralies.
“Dat weet ik. Daarom gaven we jou de Vuurring, het eerste Hemelvoorwerp, en we zijn van plan dat voor ieder kind te doen. Jij ziet het misschien als een vloek, maar het is een gift. Ik bedoelde het in ieder geval als gift—ik ken Gaia’s ware intenties niet.”
Hij toverde een groot doek tevoorschijn.
“Sterker nog,” fluisterde hij, “ik heb stiekem een tweede gift meegebracht.”
Hij trok het doek weg. Een bevroren vlam, alsof het was gemaakt uit glas en steen, zweefde voor hem. Binnenin zag Ardex hoge vuren en felle vonken, maar vooral een diep zwart gat, alsof het hart uit deze vlam was gerukt. Aan de rand van het gat werd licht verbogen, alsof je door een glas water keek, terwijl binnenin al het licht verdween.
“De Vlamvreter,” zei Oeros. “Gebruik het om de ergste vuren en oncontroleerbare magie te temmen.”
Hij leunde voorover en sprak nóg zachter. “Maar mondje dicht. De regel is één Hemelvoorwerp per kind en Gaia wil dus sowieso niet dat ik met je praat in de gevangenis.”
Ardex hoorde het nauwelijks, betoverd door de Vlamvreter. Zodra hij het aanraakte, kalmeerden de vuren in hem en … voelde hij geen pijn meer. Geen pijn meer. Rust.
“Hoe … hoe maak je die dingen?”
Hij dacht terug aan zijn test. Hoe die leeuw hem expres had weggeleid totdat hij door zo’n paarse mist sprong. Hij zuchtte.
“Het moet vrijwillig, of niet? Ik moest vrijwillig, met de Vuurring, door de paarse mist rennen, zodat jullie een deel van mijn kracht erin op konden sluiten.”
Oeros zond bevestigende energie. “En de Vlamvreter ontstond toen jij je bewust overgaf aan Gaia. Ja, we weten wat je hebt gedaan. Zeg wat je wil, maar Gaia heeft de wetten van de wereld zodanig ontworpen dat het goede daden beloont.”
Ardex kon geen goed woord over Gaia zeggen. En ze gingen deze test bij elk volgende kind doen? Wat als eentje faalde? En als hij niet hét monster van de voorspelling was … dan moest het dus een van zijn broertjes of zusjes zijn. Moest hij toekijken hoe ze dit allemaal een ander godenkind aandeden.
De lange stilte die volgde gaf Oeros een reden om weer te vertrekken. Hij bleef nog even hangen bij de opening naar boven.
“Je hebt het juiste gedaan door het leven te laten sterven en je nergens mee te bemoeien. Je hebt het juiste gedaan door je over te geven. In mijn ogen, Ardex, heb je altijd alleen maar het juiste gedaan. Geen leven zonder dood, mijn zoon.”
Ardex wilde naar zijn Vader toe rennen, maar botste op de magische muur die nergens voor week. Hij voelde iets nieuws. Verdriet? Blijdschap? Tranen?
Wat het ook was, hij wilde het blijven voelen. Na al die pijn en al die gevechten, gaf de Vlamvreter hem eindelijk de kalmte en controle waar hij op hoopte. Geen eindeloze pijn meer. En dan ook nog Vader’s goedkeuring.
Hij gaf zichzelf twee klauwen en kraste in de stenen vloer, terwijl tranen eromheen vielen.
Geen blijdschap zonder verdriet.
Het gevoel eindigde door een stem van boven. Gaia’s stem.
“Oeros? Help! Help, ons volgende kind is—”
En zo ging het leven door …