2. Vloek van Luiland

Er was geen ontkomen aan: Sotho moest zijn beste vriend Lothan opzoeken. Samen moesten ze Mindy naar de Vloekcirkel leiden en zorgen dat dit probleem snel werd opgelost. Lothan kreunde over de zware missie, maar Sotho was blij dat hij iets kon doen. Hij kon niet wakker blijven, hij kon ook niet slapen, en hij werd er gek van.

“Blijf op afstand. Die mensen zijn wreed en doden je met één klap! Brrr.” zei Sotho.

Lothan hing ondersteboven van de tak. “Dus … we moeten zorgen dat ze ons volgt, zonder ooit in haar buurt te komen?”

“Niemand zei dat het makkelijk ging worden.”

“Niemand zei wat dan ook.”

Mindy ging door met het bestuderen van alle wonderlijke dingen. Eens in de zoveel tijd keek ze nerveus omhoog, maar de meeste luiaards waren al teruggegaan naar hun bedje. Grootmoeder ook—ja, ze had het weer goed bekeken, met haar excuus over “slechte gezondheid”.

Het was aan Sotho en Lothan om dit klusje te klaren.

Dus hij liet zich de laatste paar meter vallen en plofte voor Mindy’s neus. Ze gaf weer een kort piepje en keek—ze keek bezorgd?

“Heb je je bezeerd? Je viel van superhoog.”

Sotho keek moeilijk. Lothan wuifde zijn klauwen als indicatie dat hij het ook niet wist. Wat zou ze zeggen? Uiteindelijk schudde hij maar zijn hoofd.

“Oh. Oh dat is fijn. Wacht, kan je mij verstaan?”

Sotho werd opnieuw nerveus. Hij begreep aan haar toon en gezicht dat ze een vraag stelde, maar welke vraag? Hij schudde opnieuw zijn hoofd. Dat leek veilig.

“Oh. Dat is dan minder fijn.”

Mindy perste haar lippen samen en keek verloren om haar heen. Ze hield twee van die gekleurde lichtjes in haar handen en plaatste ze op haar kar, voordat ze herinnerde wat diefstal betekende.

Uiteindelijk viel ze in een diepe zucht op haar kont. Wat dééd die vrouw? Was dit een truc van de mensenmonsters? Grootmoeder zei altijd al dat ze zéér intelligent waren. Allemaal cadeautjes voor hun hersenen gekregen van de goden, toen ze hier nog rondliepen.

“Je hebt geen idee, luiaard, hoe vaak ik wenste dat alle dieren weer met elkaar konden communiceren. Er is zoveel dat we niet weten. Zoveel … pijn omdat jullie niet kunnen zeggen wat jullie willen.”

Lothan plofte eindelijk naast hem.

“Bedankt dat je wilde testen of dit mens je ging verslinden,” fluisterde hij. “Maar dit duurt wat lang. Kom, we lopen naar de Vloek, ze volgt vast wel.”

“Moet … moeten we dat wel doen?” zei Sotho. “Ze doet ons niks. Ze lijkt banger voor ons dan wij voor haar!”

Lothan fronste en pakte zijn vriend stevig vast bij de schouders. “Luister naar jezelf, luie slomerd! Ben je nou verliefd geworden op een mens?”

“Niet verliefd. Brrr. Maar—”

“Nou dan.”

Lothan trok zijn vriend mee.

Het hoofdpad van Luiland was een nette route van platgestampt zand en soms houten bruggen. Lekker breed, lekker weinig gebruikt. Maar nu namen ze een dunner zijpad, met meer hobbels en pijnlijke stenen, dat uitkwam op een donkerder gebied met bomen die bijna in elkaar groeiden. Een gebied dat daardoor een flauw lichtje extra liet sprankelen.

Mindy bleef zitten, verbaasd.

Sotho probeerde met zijn armen haar bewegingen van eerder na te doen. Het betekende vooral dat hij willekeurige bomen en stenen aanwees—en toch werkte het. Het vrouwenmens lachte, stond op, en liep achter hen aan.

Tegen de tijd dat ze de Vloekcirkel bereikten, was de avond definitief gevallen. De luiaards bevroren direct op de rand van de cirkel. De Vloek was vervelend aantrekkelijk, zoals een bed als je slaperig was, of water na dagenlang zonder drinken. Maar ze hielden zich staande.

Mindy deed hen na. “Is dat ding … slecht? Goed? Waarom laten jullie mij dit zien?”

Ze deed een paar stappen dichterbij, maar stopte opnieuw.

“Hij is mooi. Het ziet er haast magisch uit, zoals in een fantasy film of zoiets. Moet ik …”

Ze keek naar de vele buisjes, potjes en gereedschappen op haar karretje. Een paar daarvan zaten gestoken in haar witte labjas die aan de onderkant was gerafeld en gescheurd.

“Misschien begrijpen jullie dat ik een onderzoeker ben,” mompelde ze. “Moet ik hem onderzoeken? Nee, sorry, domme vraag. Jullie begrijpen me niet.”

Ze stapte nog dichterbij, haar vingers al vooruitgestoken om de Vloek aan te raken. Sotho wist niet wat er in zat, maar het omhulsel was een web van gebogen takken en bladeren, als een rieten mand. Het voorwerp binnenin gaf verblindend licht dat nu alleen kon ontsnappen door die kleine gaten. En het was sterk genoeg dat het omhulsel aanraken al je einde betekende.

Mindy giechelde. Ze stopte weer en keek om haar heen, alsof ze met haar ogen elk hoekje van het prachtige Luiland wilde fotograferen. Ze legde haar hand op de eeuwenoude boomstronken en hurkte om het fijne zand binnenin de Vloekcirkel te strelen.

“Soms twijfel ik over mijn keuze om dit te doen,” mompelde ze. “En soms overtuigt de schoonheid van de natuur me met gemak.”

Ze keek achterom. Lothan wuifde zijn armen voorwaarts, alsof hij haar aanmoedigde die laatste stap vooruit te maken. Sotho glimlachte terug, het magische licht weerspiegelt in zijn nieuwsgierige ogen.

Ze stapte naar het voorwerp.

Sotho’s adem stokte.

Terwijl haar vingertop het voorwerp aanraakte, mompelde ze weer. “Wie weet, misschien vervult dit magische voorwerp wel mijn vurige wens voor communicatie.”

Sotho verstond het. Hij begreep wat ze zei, alleen terwijl ze het aanraakte. Ze sprak over haar wens. Haar grootste wens was de luiaards begrijpen, niet innemen of vermoorden.

Hij krijste, maakte een machtige sprong voorwaarts, en beukte Mindy uit alle macht weg van de Vloek.

Het voorwerp tolde, viel met een smak van de pilaar, en deukte de grond diep in. Mindy en Sotho rolden meters door, totdat ze de cirkel verlieten en tegen een boom tot stilstand kwamen. De mensenharen vielen over zijn gezicht; zijn klauwen hadden haar polsen stevig vast.

Hij sprong meteen weer van haar vandaan, buiten adem.

Mindy duwde haarzelf overeind, haar gezicht bleek en haar mond wijd open. De stilte hing tussen hen, alleen doorbroken door Lothan die hem vastgreep en schreeuwde wat hij in hemelsnaam aan het doen was.

“Wens?” zei Sotho tegen Mindy, mensenklanken die hij moeilijk kon produceren. “Wens?”

Mindy knikte langzaam. “Wens, ja, maar—”

Hij wees indringend naar het voorwerp. Daarna schudde hij zijn hoofd en speelde dat hij dood neerviel, waarna hij weg krabbelde alsof hij een verdwijntruc had gedaan.

Ze knipperde niet meer. “Jullie probeerden mij dood te—”

“Wensvervuller,” zei Sotho, waarbij hij de twee woorden die hij had gehoord combineerde. “Bestaat. Volgens grootmoeders verhalen.”

Hij zei hetzelfde tegen Lothan in hun eigen taal.

“Het is een sprookje, luie lummel,” zei hij. “Waarom zou anders de helft van de luiaards zweren dat de Wensvervuller nooit bestond?”

Mindy stond op en bekeek het voorwerp van afstand. Ze gooide niet de vele takken van haar labjas, ze keek niet naar haar verwondingen, ze had alleen oog voor het licht. Ze wreef over haar kin voor een eeuwigheid.

Sotho danste heen en weer op zijn tenen. Dat gevoel van rusteloosheid kwam er nu aan alle kanten uit, terwijl hij nerveus wachtte op een signaal van het mens.

“Ik ga de rest vertellen wat je hebt gedaan,” zei Lothan. “Dit is dom. Dit wordt onze dood!”

Mindy draaide eindelijk naar hen toe. Haar ogen glommen weer en ze pakte meteen potjes van haar kar. Terwijl ze sprak maakte ze de beste gebaren die ze kon verzinnen.

“Dit is iets slechts voor jullie, ja toch? Wij zoeken … Wensvervuller. Ik help jullie genezen van deze Vloek. Oké?”

Ze stak haar duim op. Sotho probeerde het na te doen, maar zijn klauwen hadden geen duim. Die mensen hadden ook véél te veel oneerlijke voordeeltjes.

Maar de poging werd herkend. Mindy giechelde en stalde neuriënd haar spullen uit.

Sotho dacht voor een seconde dat hij echt verliefd werd op deze mensenvrouw. Daarna stapte hij voorzichtig naar haar toe. Dichtbij genoeg dat ze hem met één klap kon doden.

En hij probeerde haar te helpen met haar onderzoek.