4. Alleen Genezing

Ismaraldah wist meteen wat het was toen ze de eerste glimp opving van de Vloek. Zelfs de Godin van Tijd bleef op veilige afstand van dit voorwerp. Ze schudde haar hoofd bij het zien van de stellages en gereedschappen die Mindy erg vlakbij had opgesteld.

“Jullie hebben dat ding aangeraakt?” riep ze. “Bewust?”

“Om te communiceren,” zei Mindy schuldbewust. “Om sneller te weten hoe we het ongedaan maken. Een onderzoeker kan niks zonder te onderzoeken—”

“Dat is de Vlamvreter van Ardex.”

“Wie?”

Ismaraldah stompte haar poten diep in het zand. “De god die zijn leven gaf om jullie dit allemaal te geven. Die persoon, weet je wel? Nee, nee, natuurlijk niet. Mensenscholen onderwijzen dit deel van de geschiedenis niet eens meer.”

Ze tekende een paar voorwerpen in het zand. “Alle goden hadden hun eigen Hemelvoorwerpen. Ardex had er als enige twee—lang verhaal. Ik probeer ze uit de handen van andere wezens te houden, maar ik denk dat een groep ze al lange tijd verzameld en voor mij verborgen houdt. Dit is het eerst in lange tijd dat ik deze weer zie.”

Mindy nam foto’s van de tekeningen. “Waarom mogen andere wezens ze niet—”

“Omdat ze dus ongelofelijk gevaarlijk zijn!” Ismaraldah bleef haar hoofd maar schudden. “Wees blij dat jullie je brein niet hebben gebroken door dat ding steeds aan te raken voor communicatie.”

“Maar … maar wat doet het?” vroeg ze.

De witte panda krulde haar staart als een deken om haar heen, alsof ze haarzelf wilde verstoppen. “Het is mijn schuld. Ardex wilde magie toevoegen aan zijn voorwerp omdat hij dacht dat de wereld er beter van zou worden. Uiteindelijk krijgt hij gelijk, in de huidige tijdlijn, maar nu …”

Een paar van Mindy’s apparaten bliepten. Sotho wist inmiddels dat ze dan resultaten terug had gekregen.

Ismaraldah keek mee, maar haar ogen zagen niks.

“De Vlamvreter brandt relaties op. Wie onder de invloed is kan maar een bepaalde tijd iemand zien, met iemand praten, aan iemand denken. Als die tijd om is … verdwijnen ze volledig uit hun hoofd, hun ogen, hun leven.”

Ze klom behendig in een boom en wees naar de luiaards die nu uit Boomtoren 22 stroomden.

“Ik weet zeker dat hier luiaards rondlopen die jij, Sotho, niet eens meer kan zien. Zoals jij denkt dat met de Wensvervuller is gebeurd.”

Mindy stuiterde enthousiast door het gesprek heen. “Ik heb misschien iets gevonden! Iets over de structuur van de Vlamvreter en de energie die het uitzendt!”

“Echt?” vroeg Ismaraldah verbaasd. “Mensen zijn zo arrogant dat ze denken Hemelvoorwerpen wel even te begrijpen in een paar dagen? Het is magie!”

“Alles in de natuur volgt regels en wetten,” zei Mindy direct. “Goden en magie volgen gewoon wetenschappelijke regeltjes die we nog niet kennen. Totdat we ontdekten hoe het weer werkte, dachten we ook dat het magisch was en door regengoden geregeld.”

“Jij ziet een tijdreizende panda en je gelooft dat nog steeds?”

“Ik heb nog geen bewijs gezien van dat je kan tijdreizen.”

Ismaraldah’s gezicht verduisterde. “Ik ben geen pop die een optreden geeft. Ik heb de zware taak om de hele tijdlijn in leven te houden.”

Sotho zag Mindy heen en weer stuiteren, zeventien potjes en apparaten tegelijkertijd in haar armen. Hij volgde hoopvol, maar had natuurlijk niks begrepen van wat ze net zei.

“Ze is in gevaar!” fluisterde hij tegen Ismaraldah. “De andere luiaards kunnen elk moment komen om haar tegen die Vloek aan te duwen als het moet! Met … met mij er misschien bij.”

“Wat zegt hij?” vroeg Mindy met een lach.

“Dat hij hoopt dat je snel de oplossing voor de Vloek hebt,” zei Ismaraldah.

“Waarom lieg je hierover?” vroeg hij boos. “Jij bent geen Godin. Je bent veel te gemeen.”

Mindy keek vrolijk naar de twee dieren. “En nu?”

“Alle luiaards houden inmiddels van je en willen dat je doorgaat met je onderzoek.”

Sotho duwde haar opzij. Hij stapte weer naar het voorwerp, klaar om het aan te raken en zelf Mindy te vertellen hoe het zat.

Had hij dat ervoor over? Misschien voorgoed iedereen vergeten, zodat Mindy misschien zijn wens kon vervullen en de Vloek uitschakelen?

Ja. Ja, hij voelde dat dat zo was.

Hij zette de laatste stap—alle andere luiaards bestormden de plek.

Laten we eerlijk zijn, beste lezer, het was niet echt bestormen natuurlijk. Ze vielen sloom van een tak, ze schuifelden richting de Vloekcirkel, en een paar zeiden met slaperige stem dat iedereen moest “blijven staan of anders”. De enige reden dat het toch indruk maakte, was omdat ze met zoveel waren en alle kansen op ontsnappen ontnamen.

Ismaraldah greep Sotho stevig vast.

“Zeg tegen hen dat dit allemaal jouw plan was,” fluisterde ze. “Mindy jou laten vertrouwen zodat je haar daarna volledig kon uitwissen.”

“Ik lieg niet tegen mijn volk,” zei Sotho zelfverzekerd.

Ismaraldah zuchtte en klom op zijn hoofd, zodat haar kleine lichaam toch boven iedereen uittorende.

“Stop deze onzin! Jullie hebben elkaar nodig. Mindy en Sotho proberen jullie te helpen.”

Geen enkele luiaard stopte met bewegen. De kring rondom Mindy, Sotho en de Tijdreizigster kromp verder en verder, waardoor ze niets anders konden dan naar de Vloek stappen.

“Gek,” zei de panda. “Normaal gesproken werkt dit.”

“We hebben anderen niet nodig,” zei een luiaard. “Juist niet! Het zou een ramp zijn voor ons.”

“Maar ze spreekt de waarheid,” riep Sotho. “Mindy denkt ons te kunnen genezen!”

“Ja, dat is wat een verrader zou zeggen,” beet Lothan hem toe.

Ze sloten hen verder in. De Vloek brandde in hun rug, akelig dichtbij. Lothan kwam tot leven en versnelde zijn pas, een stuk hout vooruitgestoken als wapen.

Sotho liet zijn armen hangen en stopte met bewegen. “Ze kan mij niet verstaan, dus geloof dat ik nu de waarheid spreek. Dit was allemaal het plan. Mindy’s vertrouwen winnen en dan toeslaan. Brrr, ik haat mensen en ze moeten uitgewist! Ja toch? Ja toch?”

De luiaards bevroren.

Mindy had al die tijd haar onderzoek voortgezet. Ze pakte voorwerp na voorwerp, klikte furieus op haar machine, en zei regelmatig het woord Eureka!

Sotho werd weer toegelaten onder de luiaards. Hij kreeg zelfs een paar schouderklopjes en opmerkingen over hoe slim dit was, terwijl ze klaarstonden om Mindy met hun houten speren tegen de Vloek te drukken.

Alleen Lothan bleef achterdochtig; die had als enige Sotho’s reddingsactie van even geleden gezien. Waardeloze vriend. Hij mocht tegen die Vloek aanlopen!

Mindy keek om en zag wat er stond te gebeuren. Sotho had wat tijd gewonnen, maar niet veel.

Ze liep vrijwillig naar de Vloek en raakte hem aan, allemaal zodat ze één laatste boodschap kon geven aan alle luiaards.

“Vlamvreterstuurtdeeltjesdeluchtin.” Ze vertraagde, van de pijn, van de angst dat ze te snel sprak om te worden begrepen. “Deeltjes lijken virus die precies het deel in onze hersenen aantast dat relaties regelt. Gezichten herkent. Namen herinnerd. Dat is wat ik nu weet. Als—”

Ze krijste van de pijn. Sotho gooide bladeren tegen zijn oren om het weg te krijgen.

Mindy’s felle ogen keken naar Ismaraldah. “Eureka!”

Ze liet de Vlamvreter los en zakte naar de grond.

De luiaards spatten uiteen, bang elkaar te lang te zien, bang hun relaties op te branden. Beter dat ze snel in hun eigen bed gingen liggen en die kansen bewaarden voor … later.

Maar grootmoeder bleef staan.

“Ze wilde ons echt helpen?”

Sotho kroop naar Mindy en hield haar bewusteloze lichaam vast. Als ze wakker werd, zou ze een leeg bos zien en zich hard afvragen hoe ze hier kwam. Ze zou helemaal alleen zijn, bang, misschien zo geschrokken dat ze niet op tijd thuis kwam. Geen glijbanen zouden voor haar ogen verschijnen, alleen een doodgewoon bos waarover ze dus niemand vertelt.

Hij moest haar veilig thuisbrengen.

Ismaraldah had hetzelfde idee. Even later kwam ze beneden met haar klok; samen legden ze Mindy voorzichtig op de nogal kleine bankjes.

De godin sloot de deur, maar Sotho hield haar tegen.

“Je bent Godin van Tijd. Ik zou denken dat je wijs was,” zei hij verbitterd. “Dus is dit echt het beste om te doen? Toestaan dat je wordt misbruikt, andere wezens vervloeken, en liegen tegen de rest? Alleen maar zodat je bij een groepje hoort?”

Ismaraldah gaf hem een laatste gepijnigde blik. “Ja. Ik zou alles geven om nooit meer alleen te hoeven zijn.”

Ze verdween tussen de boomtoppen.

Sotho had geroken aan een leven met meer actie. Hij merkte dat de rusteloosheid even weg was. Toen hij zijn verdriet over Mindy kon vergeten, viel hij in een lange, heerlijke slaap.