Notities

Dit verhaal is niet gebaseerd op een echte gebeurtenis of biologisch feit. Ik probeer één of twee van die verhalen te schrijven per cyclus, en meestal komen die in dit tijdperk, want dit is ongeveer “de moderne tijd”.

Toen ik als jong kind de Levenssaga bedacht, toen bedacht ik al het idee van Luiland. Het klonk als iets leuks en magisch om toe te voegen. Een of andere prachtige, verborgen plek waar een stel luiaards leefden op de meest luie manier. Ook het kernidee van dit verhaal—verdedig dit stuk ongerepte natuur tegen mensen—was toen vastgelegd.

Het is grappig om te zien hoe veel van die ideeën (die je als tienjarige hebt) nog steeds goed zijn, maar hoe je ze nu compléét anders uitwerkt. Het originele verhaal was neergezet als iets luchtigs, iets grappigs, gewoon een klein tussendoortje. Nu ben ik ouder en is het uiteindelijke verhaal een stuk serieuzer, emotioneler, misschien cynischer.

Ik denk dat het verhaal dat ik nu heb geschreven véél beter is dan het luchtige snoepje dat ik vijftien jaar geleden zou hebben geschreven. Ik weet nu ook dat het héél moeilijk was voor mij om Luiland neer te zetten als die magische, prachtige, zorgeloze plek. Als kind voelt de wereld in het algemeen een stuk zorgelozer; als volwassene voelt het ongeloofwaardig en bizar om te doen alsof een samenleving van luiaards niet allerlei problemen zou hebben.

Ik denk nog steeds dat het verhaal niet genoeg tijd besteedt aan hoe mooi en fijn Luiland is. Maar ja, ik heb een maximaal aantal woorden! Korte verhalen moeten korte verhalen blijven!

Vooruit wensen

Hopelijk is het idee van het verhaal uiteindelijk helder. Mensen en hun technologie (en wil om te ontdekken en vooruit te komen) kunnen veel goeds doen, maar ook veel slechts. Dit idee van dingen willen, van wensen hebben, wordt door mensen vaak automatisch gezien als iets geweldigs of iets dat moet. Sterker nog, ga naar een willekeurige school of cursus en het eerste dat ze vertellen is dat je absoluut niks kan leren/bereiken/afmaken als je geen duidelijke doelen hebt.

Wie verhalen wil schrijven krijgt als eerste principe dat je een hoofdpersoon nodig hebt met een overduidelijk doel of vurige wens. Gek genoeg zitten verhalen bomvol conflict, verdriet, en andere narigheid …

In de praktijk brengen doelen vaak juist al het ongeluk.

Jij wenst iets, je wens komt niet uit (om wat voor reden dan ook), nu ben je teleurgesteld of boos. Zelfs al heb je misschien een comfortabel leven en is er echt niks aan de hand.

Andersom, jij wenst iets en het komt uit … en je voelt niks, want je had dit verwacht! Je had het voorspelt, je zag het aankomen, dus je hebt nog steeds niets beleeft. Ik negeer expres mijn planning of to-do lijst 80% van de tijd, gewoon zodat ik iets onvoorspelbaars doe en wat nieuws beleef elke dag. Het behalen van een deadline of doel (zoals “maak verhaal 9 van deze cyclus van de Levenssaga af”) brengt mij praktisch geen plezier—het doen, het leven, het schrijven zou het plezier moeten brengen. Het doel is eigenlijk een dun trucje om onszelf op gang te krijgen.

(Overigens is dit dus hoe zoiets als gokverslaving werkt. Door mensen een doel te geven en vervolgens soms dat doel te halen en soms niet. Willekeurige beloningen. Je speelt een gokspel met het logische doel om meer geld te verdienen, maar dat lukt alleen soms. Dus je blijft steeds iets nieuws beleven en verrast worden, terwijl je óók een sterk doel hebt waar je naartoe werkt—dus je raakt verslaafd en houdt niet meer op.)

Dieren zijn hartstikke gelukkig met jarenlang leven zonder doel, wens, planning, blik op de toekomst. Mensen verpesten dat een beetje voor zichzelf (of anderen) door alsmaar dingen te willen en vooruit te kijken naar wat ze dan zullen hebben. De cyclus begon met deze boodschap en het zal er dus ook mee eindigen: het doel van het leven is om te leven; het hebben van andere doelen maakt je waarschijnlijk slechts ongelukkiger.

Ismaraldahs rol

Wat hier gebeurt met Ismaraldah is heel belangrijk, maar de reden waarom (en het plan dat ze nu uitvoeren) zal een hoop cycli op zich laten wachten.

Ik twijfelde dus of ik wel zoiets cruciaals in een “luchtig tussendoortje” moest schrijven—die veel lezers misschien automatisch overslaan—maar uiteindelijk is het denk ik goed gekomen. Dit verhaal is belangrijk, ook al staat het los van bijna alles. Het verhaal heeft een diepere laag en serieuze ondertoon, ook al gaat het nog steeds over een stel luiaards in een bizar rijk genaamd Luiland.

Nature vs Nurture

Het andere thema is hoeveel van de wereld je kan beïnvloeden en hoeveel gewoon pech is (of genen, of dingen buiten je controle). Dit is uiteindelijk niet al te veel in het verhaal gekomen (woordenlimiet!) en zal vast nog veel vaker terugkomen in de Levenssaga.

Wat je in de praktijk ziet is dat het een balans is. Een deel van je leven is buiten je controle en zal je moeten accepteren, zoals het feit dat je nou eenmaal niet zo makkelijk gespierd wordt of lui bent aangelegd. Het andere deel is volledig binnen jouw controle, zoals onderzoek dat aantoont dat mensen die consistent sporten natuurlijk véél sterker, fitter, en energieker zijn dan anderen—ongeacht je lichaamsbouw.

Ook hier verpesten mensen het een beetje voor zichzelf. Ze gebruiken de dingen die buiten hun controle zijn om alles op te geven. Om te zeggen van “ja laat dan maar zitten, ik kan er niks aan doen”, waarmee ze juist bevestigen en versterken dat ze niks kunnen doen. Bijvoorbeeld, iemand die zegt “nee sporten is gewoon niet voor mij, ik heb een slechte conditie”, terwijl de reden dat ze een slechte conditie hebben is dat ze nooit sporten!

Tot zover mijn gedachten over dit verhaal en de thema’s. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat er precies in deze notities moet staan bij verhalen die niet gebaseerd zijn op wetenschap of geschiedenis, dus dan schrijf ik zoiets. Is dat leuk of interessant?

Personages

• Sotho: een onrustige luiaard die als enige actie wil ondernemen en iets wil doen, in plaats van verstoppen en boos zijn over de vloek.
• Lothan: zijn beste vriend die in eerste instantie tegen hem in gaat, maar uiteindelijk ziet dat hij gelijk heeft. Ze moeten gewoon de vloek negeren en samen dingen gaan doen totdat het niet meer kan.
• Mindy: de onderzoekster, als ze nog erg jong is, die Luiland vindt en probeert hen te helpen de Vlamvreter te begrijpen.
• Zakenman en Brillenman: een goed team van “zakelijk” en “wetenschappelijk” dat meedoet aan de expeditie voor alle rijkdommen die ze verwachten te vinden. (Dit is expres wat stereotypisch neergezet, anders werd het verhaal té lang en moest ik té veel uitleggen.) Brillenman is als enige slim genoeg om weg te blijven en zijn harnas opgeladen te houden, waardoor hij als enige Luiland niet vergeet en vervolgens verder kan met het Vlamvreter onderzoek.
• Ismaraldah (en co): onze Godin van de Tijd die eerste in haar eentje is (erg vroeg op haar tijdlijn) als ze Luiland ontdekt en probeert te helpen. Daarna heeft ze kameraden/reisgenoten (later op haar tijdlijn) en komt terug omdat er iets belangrijks staat te gebeuren.